De vorige keer liet ik de gewaardeerde
lezer achter met de belofte iets te laten zien van het illustere
Anuradhapura. Bij deze stad ligt een uitgestrekt gebied met allerlei
boeddhistische bouwsels, een beetje zoals Angkor Wat in Cambodja waar
ik u eerder over berichtte. In alle vroegte fietsten wij (nou ja,
mijn metgezellen) van de ene stupa naar de andere Boeddha, louter
vergezeld door wat honden en heel veel apen. Later kwamen er meer
mensen, maar toen was de grond al zo heet dat we af en toe een
oneerbiedig sprintje van de ene schaduwplek naar de andere moesten
trekken; deze heiligdommen dienen ook door mensen blootsvoets
betreden te worden!
Last time I left the valued reader with
the promise to report about the illustrious Anuradhapura. Near this
city is a vast area with all kinds of buddhist buildings, a bit like
Angkor Wat in Cambodia of which I have informed you earlier. Early in
the morning we cycled (well, my companions did) from one stupa to
another Buddha, merely accompanied by some dogs and lots of monkeys.
More people arrived later, but by that time the ground was so hot
that we occasionally had to pull a disrespectful sprint from one
shadowy spot to another; humans too must enter these shrines
barefoot!
 |
Taking advantage of the early morning
quiet this guy did some (still somewhat controversial) stupa
abseiling
|
 |
Céline paid close attention to local
decency by dressing appropriately, while I reluctantly left my hat at
the guesthouse
|
 |
This guy sure liked his rice and curry
|
 |
More monkeys than humans visiting the
stupa's!
|
 |
Some white stupas too
|
Eveneens ongeschoeid klommen we 2 dagen
later naar het punt waar volgens de overlevering het Boeddhisme in Sri
Lanka werd geïntroduceerd. Bij Céline introduceerde dit vooral veel
hoogtevrees; enige hulpmiddel bij de moeizame klauterpartij naar deze
winderige top was een krakkemikkige en (wellicht door het angstzweet
van de vele voorgangers) nogal roestige reling. Ik bleef natuurlijk
beneden waar ik me weer wat brutale apen van het lijf wist te houden.
Two days later (and unshod as well) we
climbed to the spot where, according to local lore, Buddhism was
introduced to Sri Lanka. In Céline this mainly introduced a lot of
fear of heights; the only aid in the difficult climb to this windy
top was a creaky and (perhaps due to the sweaty hands of many a
predecessor) rather rusty railing. I obviously stayed downstairs
where I managed to keep some cheeky monkeys off my back.
 |
We climbed that right one!
|
 |
... where at the ultimate top Céline &
Maarten felt the peculiar human need to make a selfie
|
De hoofdwegen zijn tot nu toe over het
algemeen lekker glad, breed, en rustig. Maar af en toe stuur ik mijn
metgezellen voor de afwisseling een gravelpad op, waar ik dan
overigens al snel spijt van krijg. Niet alleen door het
geconcentreerde (en dus wat saaie) stilzwijgen van Céline &
Maarten die met bewonderingswaardige souplesse al te diepe kuilen,
loslopend vee en stukken rul zand weten te ontwijken, maar vooral ook
door het rondvliegende stof dat erg moeilijk uit mijn baard gaat. Op
dit moment is het vooral zand wat op de meest onmogelijke plekken
belandt: mijn metgezellen vonden het weer eens tijd om te kitesurfen,
en hebben hiervoor een hemelse plek gevonden (waarbij ik alleen kan
getuigen dat het eten en het uitzicht fantastisch zijn).
The main roads are generally smooth,
wide and quiet so far. But once in a while I send my companions down
a gravel path for a change, which I usually soon regret. Not only
because of the concentrated (and therefore somewhat boring) silence
of Céline & Maarten, who with admirable agility manage to dodge
holes, stray cattle and stretches of loose sand, but specifically
because of the flying dust that is very difficult to remove from my
beard. At the moment it is primarily sand that ends up in the most
impossible places: my companions considered it was time to go kite
surfing again, and found a sublime spot for this (I can only testify
that the food and the view are marvelous).
 |
Talking about peculiar human
activities!
|
