Fietsreizigers zijn
bijzondere mensen. Ik kan het weten, want ik ben al weer twee maanden
in het gezelschap van twee representatieve exemplaren. Zijn ze op een
plek die toch in velerlei opzichten uitnodigt tot rust en
ontspanning, dan ontluikt binnen onafzienbare tijd opnieuw de neiging
zich per fiets naar elders te verplaatsen. Het eiland werd dus weer
ingeruild voor het vasteland, waarbij we ons terugspoedden naar de
aangenaam gladde en rustige Ho Chi Minh road. Veel curieus gekleurde
riviertjes, ossenkarren en waterpijp rokende heren. Helaas bar weinig
zon. Na een paar stevige fietsdagen, waarbij we 's avonds een paar
keer konden aanschuiven bij het familiemaal, kon ik Céline en
Maarten weer eens meeslepen naar een paar indrukwekkende grotten.
Voordeel is dat je droog blijft zolang je niet onder een stalactiet
gaat staan.
Touring cyclists are
peculiar people. I know, because I've been in the company of two
representative specimens for another two months now. Having arrived
in a place that in many respects encourages rest and relaxation, the
tendency to relocate to another location by bicycle will resurface
within no time. So the island was exchanged for the mainland again,
where we headed straight back to the pleasantly smooth and quiet Ho
Chi Minh road. Many curiously coloured rivers, ox carts and water pipe
smoking gentlemen. Yet very little sun unfortunately. After a few
solid days of cycling, during which we were able to join the family
meal on several occasions, I could once again drag Céline and
Maarten to some impressive caves. The advantage is that you stay dry
as long as you refrain from standing under a stalactite.
 |
This goat was still hoping to get into
the navy
|
 |
Funky colour!
|
 |
This one was called 'paradise cave'. We
also visited the 'dark cave' which obviously was a lot harder to make
pictures of
|
Op enig moment splitst de
Ho Chi Minh road zich in een oostelijke en westelijke arm. En als je
dan kan kiezen tussen heuvelend richting de touristische kust, of
extreem steile wegen door vrijwel onbewoond binnenland, dan weet de
lezer die Maarten een beetje kent dat het de laatste optie werd,
ondanks de nodige tegenwerpingen van Céline en mij. Deze desolate
weg van betonplaten door dicht regenwoud en langs ontelbaar veel
watervallen heeft een onverklaarbare aantrekkingskracht op met name
mannelijke fiets- en motorrijders. Met de nodige proviand en na
uitgebreid raadplegen van het weerbericht en mijn barometer verlieten
we de bewoonde wereld. Om trouw te blijven aan de titel van dit
weblog zal ik wat volgde kort samenvatten.
Dag 1: 100 kilometer,
stijgingspercentages tot 13 %, 30 menselijke medeweggebruikers (heel
wat meer dierlijke), 2 paar remblokjes finaal versleten, geen moment
droog (mijn barometer heb ik maar weggedaan). Hierna voelden Céline
en Maarten zich best wel een bikkel.
Dag 2: 110 kilometer, heel
veel wind, opnieuw alleen maar staande pauzes om niet te verkleumen,
met ruim 7.5 uur de langste fietsdag tot dan toe, en met bijna 2100
hoogtemeters het klimrecord van deze trip. Hierna was Céline even
klaar met sportieve uitdagingen en werd het de hoogste tijd om weer
naar de vlakke kustregio (en mango lassi's) te koersen wat
resulteerde in:
Dag 3: 188 kilometer!
At some point, the Ho Chi
Minh road splits into an eastern and a western arm. And if you can
choose between rolling hills towards the touristic coast, or extremely
steep roads through almost uninhabited rain forest, then the
reader who knows Maarten a little bit will have guessed that it
became the latter option, despite the obvious objections of Céline
and me. This desolate road of concrete slabs along countless
waterfalls has an inexplicable attraction to male (motor)cyclists in
particular. With the necessary supplies and after extensive
consultation of the weather forecast and my barometer we left the
civilized world. To stay true to the title of this weblog, I will
briefly summarize what followed.
Day 1: 100 kilometers,
gradients up to 13%, 30 human fellow road users (a lot more animals),
2 pairs of brake pads completely worn out, not a single moment
without rain (I tossed my barometer). After this, Céline and Maarten
felt quite the hero.
Day 2: 110 kilometers,
lots of wind, again only standing breaks not to benumb, with more
than 7.5 hours the longest day of cycling until then, and with almost
2100 altitude meters the climbing record of this trip. After this,
Céline was pretty much done with fysical challenges and it was high
time to head straight to the flat coastal region (and mango lassis),
which resulted in:
Day 3: 188 kilometers!
 |
The western Ho Chi Minh road. Cycling
heaven in a masochistic kind of way
|
 |
The very smooth and even sunny end of Day Three
|
Over het weer hier valt
dus weinig goeds te zeggen. Door al het vocht heeft de fietscomputer
van Céline inmiddels de geest gegeven. En toen we laatst bovenop de
fameuze Hai Van pass tussen Huế en Đà Nẵng weer geen fluit
zagen, ontstond toch wel de neiging om een altenatief vervoersmiddel
te pakken naar de eerste de beste zonnige bestemming. Het moet wel
leuk blijven tenslotte. Maar toch, en hier laat mijn antropologische
bevattingsvermogen mij in de steek, gaat het na een rustdag met toegang
tot mango lassi's en cornflakes (zoals hier in het plezante Hội An)
blijkbaar weer 'kriebelen'. Wat ik zei, bijzondere mensen dus, die
fietsreizigers.
So not much good can be said about the
weather here. Thanks to all the humidity, Céline's cycling computer
has now expired. And when we saw a great big white again on top of
the famous Hai Van pass between Huế and Đà Nẵng, the tendency
arose to take some alternative form of transport to the first sunny
destination available. This is supposed to be somewhat enjoyable
after all. But still, and this wholly escapes my anthropological
grasp, after a rest day's access to mango lassis and corn flakes (like
here in pleasant Hội An) it seems to start 'itching' again. Like I
said, peculiar people, those touring cyclists.
 |
Some famous covered bridge near Huế.
If only everything was covered here!
|
 |
If you fancy the idea of spending
Christmas overseas to avoid exposure to a certain George Michael song,
don't go to Vietnam
|
