De lezer herinnert zich wellicht dat
ons laatste berichtje vanuit de hoofdstad van Laos kwam. Na dagen met
louter rijst en noodlesoep konden we ons hier weer laven aan pizza's,
vegetarische burgers, pannekoeken, taartjes, ijs en natuurlijk mango
lassi (volgens Maarten het lekkerste drankje op Aarde). Verder zijn
hoofdsteden vaak uitermate geschikt om essenstiële zaken op de kop
te tikken. In dit geval was dat wat kettingolie (waarbij een
sympathieke fietsende veganist ons overigens bezwoer dat olijfolie
net zo goed werkt) en een veter voor Maarten's afzakkende fietsbroek
(wat om zijn moeder gerust te stellen zeker niet duidt op een tekort
aan caloriën). We vervolgden onze weg naar het noorden, waarbij we
de ene nacht uitkeken op een spiegelglad stuwmeer en de volgende op
aangenaam warme waterbronnen. Deels uit nostalgie en deels uit noodzaak
sliepen we drie nachten op rij op plekken waar Maarten dat bijna 10
jaar geleden ook deed.
The reader may remember that our last
message came from the capital of Laos. After days with little more
than rice and noodle soup, here we were again able to revel in
pizzas, vegetarian burgers, pancakes, pastries, ice cream and of
course mango lassi (according to Maarten the best drink on Earth).
Furthermore, capitals are often very suitable to acquire essential
items. In this case some chain oil (which a likable cycling vegan by
the way vowed could just as well be substituted for olive oil) and a
shoelace for Maarten's sagging cycling shorts (which in order to
reassure his mother certainly does not indicate a shortage of
calories). We continued our journey to the North, where one night we
looked out over a mirror-like reservoir and the next over pleasantly
hot springs. Partly out of nostalgia and partly out of necessity we
stayed at the same locations as Maarten did almost 10 years ago for
three nights in a row.
 |
If these dragons are supposed to scare
away the birds they do a lousy job
|
 |
Pretty peaceful if not for the karaoke
boats
|
 |
As a service to the reader I have
documented what Céline and Maarten put in their bodies during a
random day of cycling. Well, actually it was the day we arrived in
party town Vang Vieng, which explains all the Western food. It also
included several liters of water they filtered themselves, as well as some
corn cobs donated by a friendly cycling couple from Belgium
|
Over andere fietsers gesproken: hier in
Laos zijn Céline en Maarten bepaald niet de enige malloten die zich
per fiets verplaatsen. Bijna elke dag komen we wel andere
fietsreizigers van uiteenlopende nationaliteit en pluimage tegen,
waarbij sommigen al maanden onderweg zijn. Vaak wedden we hoeveel het
er per dag zullen zijn, hetgeen me al menige nekmassage heeft
opgeleverd.
Speaking of other cyclists: here in
Laos, Céline and Maarten are not the only lunatics that journey by
bicycle. Almost every day we meet other traveling cyclists of diverse
nationalities and backgrounds,
some of whom have been on the road for many months. We often bet how
many we will see on a day, which already has won me quite a few neck
massages.
 |
Also a fascinating example of mutually
beneficial inter-species companionship
|
Als spiritueel intermezzo op alle
ontberingen had Céline ons last-minute ingeschreven voor een
zogenaamde yoga retraite in een of ander rustiek dorpje. Terwijl ik
ronddobberde in de infinity pool, probeerden mijn toch overwegend
nuchtere metgezellen zich in weinig comfortabele houdingen te vouwen
met opmerkelijke namen zoals 'neerwaartskijkende hond' en 'blije
baby'. Volgens mij was het overvloedige en sublieme eten (inclusief
zelfgebakken brood met zelfgemaakte pindakaas) al genoeg reden om de
fietsen even aan de kant te zetten. De laatste ochtend stonden we nog
vroeger op dan gebruikelijk om de zon te zien opkomen vanaf een
bergtop. Dit betekende een uur klimmen in het donker met alleen het
getjirp van krekels en het getrippel van mieren als akoestische
begeleiding. Ondanks mijn bijschijnen vanuit haar rugzak kon ik niet
voorkomen dat Céline op enig moment op onaangename wijze in contact
kwam met een wel erg laaghangende boomtak. Het schouwspel vanaf de
top maakte echter alles goed!
As a spiritual interlude to all
hardships, Céline signed us up last-minute for a so-called yoga
retreat in some rustic village. As I floated around in the infinity
pool, my normally pretty down-to-earth companions tried to fold
themselves in uncomfortable postures with peculiar names such as
'downward-facing dog' and 'happy baby'. I think the abundant and
sublime food (including homemade bread with homemade peanut butter)
was reason enough to put the bikes aside for a while. The last
morning we got up even earlier than usual to see the sunrise from a
mountain top. This meant an hour of climbing in the dark with only
the chirping of crickets and the tripping of ants as acoustic
accompaniment. Despite my impeccable use of a flashlight from her
backpack I could not prevent Céline from coming into contact with a
very low hanging tree branch in a rather unpleasant way. However, the
spectacle from the top made up for it all!
 |
According to Céline definitely worth
the bump on the head
|
 |
I think this was some sort of sun
salutation
|
De volgende dag bracht Maarten de
theorie over karma gelijk in de praktijk door wat bloed te doneren
aan het lokale Rode Kruis. Mijn bloed hadden ze niet nodig, wat
wellicht iets zegt over de straffe constitutie van mijn soort (dan
wel de ernstig afgenomen omvang hiervan). Ik was stiekem wel
opgelucht, want net als Céline ben ik een beetje bang voor naalden.
Maar nu zijn we weer terug naar ons ruige fietsersbestaan, inclusief
plotse zucht naar ijsjes voor mijn arme reisgenoten. Ik denk dat ze
het wel overleven.
The next day Maarten put the theory
about karma into practice by donating some blood to the local Red
Cross. They didn't need my blood, which might confirm the vigorous
constitution of my species (or rather its markedly reduced size). I
was secretly relieved because like Céline I'm somewhat scared of
needles. But now we are back on the road, which also means back to
sudden cravings for ice cream for my poor comrades.
I think they'll manage.
 |
Laos has some great sunsets too!
|
