Natuurlijk hoosde het de ochtend na mijn vorige berichtje: met de weergoden dient men ook niet te spotten! Maar een late check-out was dankzij Maarten's charmes snel geregeld, en zo gingen we wat later dan gepland, maar met verder heerlijk weer alsnog richting het Como meer. Nou zijn Céline en Maarten ook weer niet van suikergoed, en dat wilden ze de volgende dag bewijzen door de Alpen over te steken en wel zonder zich te laten weerhouden door meteorologische fenomenen. Er viel weer een enorme bak regen, maar gelukkig louter gedurende de nacht. Er moesten wat dat betreft alleen wat plassen overwonnen worden. Maar de ruim 2000 hoogtemeters in 30 km waren er niet minder intimiderend door, waarbij enige anticipatieangst ons drietal deze nacht parten speelde. Het werd desalniettemin een heroïsche dag, waarbij ik met toenemende opwinding de 53 haarspeldbochten aftelde. Tijdens de laatste kilometers brak het wolkendek open en konden we de besneeuwde toppen om ons heen bewonderen. De euforie op de top kunt u zich ongetwijfeld voorstellen, en zo niet dan hoop ik dat onderstaande fotografische ondersteuning alsnog een handje helpt.
Of course it poured the morning after my previous message: the weather gods should not be trifled with! But a late check-out was quickly arranged thanks to Maarten's charms, and so we went a little later than planned, but with otherwise wonderful weather, towards Lake Como. At the same time, Céline and Maarten aren't made of sugar either! They wanted to prove this fact the next day by crossing the Alps, without being stopped by meteorological phenomena whatsoever. Another huge bucket of rain fell, but fortunately only during the night. As a consequence, only some puddles had to be overcome. But the more than 2000 vertical meters in 30 km were no less intimidating, with some anticipation anxiety playing tricks on the three of us that very night. It turned out to become a heroic day, as I counted down the 53 hairpin bends with increasing excitement. During the last kilometers the cloud cover broke open and we could admire the snowy peaks around us. You can undoubtedly imagine the euphoria at the top, and if not, I hope that the photographic support below might lend a hand.
 |
| This is Lake Como about to get some more water |
 |
| The misty start of Climbing Day |
 |
| They were quite proud I can tell you! |
 |
| Only after about 10 kilometers of glorious asphalt we could confirm that there were other people in Switzerland |
 |
| Céline is actually starting to like downhills |
En toen waren we dus in Zwitserland. Ik zou dagenlange lofdichten kunnen proclameren over de kwaliteit van het plaatselijke wegdek. Céline en Maarten zijn tot mijn genoegen en reiscomfort verstokte asfaltfietsers, maar zij konden zelfs de onverharde paden zeer waarderen. De kilometers vlogen om mijn oren, waarbij mijn nauwkeurig afgemeten dagafstanden structureel werden overtroffen en ik maar wat rustdagen uitvaardigen om niet 2 weken te vroeg Nederland binnen te rollen. Na nog een bliksembezoekje aan Liechtenstein, bevonden we ons voor ik het wist tussen de wijngaarden en vakwerkhuisjes van de Elzas.
And then we were in Switzerland. I could spend days praising the quality of the local road surface. To my pleasure and comfort, Céline and Maarten are avid asphalt cyclists, but even they appreciated the gravel sections. The kilometers flew around my ears, structurally exceeding my carefully planned itenerary. I could only issue some rest days so as not to roll into the Netherlands 2 weeks too early. After a quick visit to Liechtenstein, before I knew it we found ourselves among the vineyards and half-timbered houses of Alsace.
 |
| So smooth it's almost scary |
 |
| Cool houses in Switzerland! |
 |
| There are quite a few vineyards in France I noticed |
Over sportieve uitdagingen gesproken: vandaag hadden mijn inmiddels redelijk fitte reisgenoten het snode plan opgevat om weer eens dik 200 km te fietsen. Destijds in Vietnam lukte dat door dreigend noodweer, dit keer was deze extrinsieke motivatie geheel afwezig. Het scheelde wel dat de verleiding van terrasjes, ijssalons en pittoreske cafeetjes geen roet in het eten strooide: gedurende 130 km was er nergens wat te krijgen. De rustieke route ging door slapende stadjes en dromerige dorpjes, waarbij ik wellicht daardoor 2 hertjes en een vosje kon spotten. Ook mochten we genieten van knetterasfalt; de Fransen verzinnen steeds iets nieuws om de verwende fietsreiziger een interessante dag te bezorgen. Enigszins uitgedroogd en met eerstegraads brandwonden in niet nader te specificeren regionen kregen mijn metgezellen het nog bijna aan de stok met onze beoogde gastvrouw die warempel geen fietsen onder haar dak duldde (waarbij Maarten's charmes dit keer rijkelijk tekortschoten). Mijn metgezellen liggen ondertussen aandoenlijk te ronken, waarbij ik deze late uren gebruik om nog enkele fotogenieke etappes uit te stippelen.
Speaking of challenges: today my now reasonably fit travel companions had conceived the nefarious plan to cycle more than 200 km again. Back in Vietnam this succeeded only because of imminent heavy weather, but this time this extrinsic motivation was completely absent. It did help that the temptation of terraces, ice cream parlors and picturesque cafes didn't get in the way: for no less than 130 km there was nothing to get anywhere. The rustic route went through sleeping towns and dreamy villages, which might be the reason I was allowed to spot 2 deer and a fox. We were also allowed to enjoy crackling tarmac; the French always come up with something new to give the spoiled cyclist an interesting day. Slightly dehydrated and with first-degree burns in unspecified regions, my companions almost got into a fight with our intended hostess, who wouldn't tolerate bicycles under her roof (Maarten's charms falling far short this time). My companions meanwhile are snoring endearingly, while I use these late hours to compose some final photogenic stages.
 |
| Storks are my new favorite animal |
 |
| A big trip record about to be smashed... |
