De
dag nadat Maarten een vin van zijn surfbord brak, kreeg hij het voor
elkaar een heel surfbord finaal doormidden te breken. En dat terwijl
het zo'n voorzichtige jongen is. De enkel van Céline was inmiddels
zodanig hersteld dat er weer gefietst kon worden. De volgende halte
was Galle, waar, naast veel toeristen, ook een Hollandse vesting te
bewonderen is. Binnen dit oude gedeelte van de stad struikel je over
de lekkere eettentjes, mooie oude huizen en bizar veel
huwelijksfotosessies. Voordat ze op ideeën kwamen, leidde ik ze nog
een stukje langs de kust waar het weer eens stikte van de Russen. In
de hoop deze wat te ontlopen en bovendien wat koelte te vinden,
maakten we nog een laatste lus door de bergen van het binnenland. Met
vooral ijsjes en fruitsapjes als brandstof wisten mijn koelbloedige
metgezellen weer flink wat hoogtemeters te maken. En plotseling
bevonden we ons in een fraai dennenbos, waarbij van een
temperatuurdaling overigens geen sprake was (van Russen ook niet
trouwens).
The
day after Maarten broke a fin of his surfboard, he managed to break
an entire surfboard in half. And he seems such a careful guy.
Céline's ankle had by this time recovered enough for some more
cycling. The next stop was Galle, where, in addition to many
tourists, you can also admire a Dutch fort. Within this old part of
the city you stumble on pleasant eateries, beautiful old houses and a
bizarre amount of wedding photo shoots. Before getting any ideas, I
led them further along the coast where again they found themselves surrounded by Russians. Hoping to avoid them and find some coolness,
we made one last loop through the hilly interior. With mainly ice
cream and fruit juice as fuel, my cool-blooded companions managed to
make quite a few altimeters again. And suddenly we found ourselves in
a beautiful pine forest, albeit without the drop in temperature
(without Russians too, by the way).
 |
| While everyone urged her to use aryuvedic tiger balm, Céline opted for the revolutionary pool therapy for her sprained ankle |
 |
Not
only tourists and wedding couples in Galle
|
 |
I guess Maarten was busy breaking more stuff
|
 |
This
is more ankle injury waiting to happen
|
 |
Some
buildings look a lot better than they sound
|
 |
Heat,
hairpins and pine trees, felt like France!
|
Het
zal niet aan de aandacht van de eerwaarde lezer zijn ontsnapt dat er wereldwijd wat speelt
op gezondheidsvlak. Tot voor kort was dat in Sri Lanka alleen te
merken door een gebrek aan Chinese toeristen. Maar nu leek echter
iedereen bevangen door een merkwaardige kwaal: iedere voorbij
fietsende buitenlander (ik geef toe, dat zijn er niet zo veel) wordt
begroet met 'AH! CORONA!!'. Toen wij, na een respectabele dag van 123
km weer aangekomen aan de kust, wilden inchecken in een wat chiquere tent, dienden wij eerst middels betalingsbevestigingen van eerdere
overnachtingen en visumstempels te bewijzen dat we niet direct van
het vliegveld kwamen. Blijkbaar legde ons toch redelijk gebruinde
uiterlijk weinig gewicht in de schaal! Tot onze niet geringe
verbazing werd vervolgens onze temperatuur gemeten (weliswaar met een
oorthermometer gericht op ons voorhoofd). De volgende dag kwamen we
aan in de hoofdstad, waar het opvallend rustig was op straat. Hier
wilden Maarten en Céline weer eens toegeven aan een guilty pleasure
en de enige escape room van het land bezoeken, maar deze bleek net
die dag de deuren te sluiten. Vanaf dat moment hielden we ons maar
wat gedeisd en duimden we vooral dat onze terugvlucht door zou gaan, waarbij het geringste kuchje ons deed vrezen de toegang tot het vliegtuig
ontzegd te worden.
It
will not have escaped the honorable reader that there is something
going on in the world. Until recently, this was only noticeable in
Sri Lanka by a lack of Chinese tourists. But now everyone seemed to
be overcome by a strange ailment: every foreigner cycling past (a
rare sight I admit) is greeted with 'AH! CORONA!!'. Arriving back at
the coast after a respectable day of 123 km we wanted to stay at a
more fancy resort, but first we had to prove by payment confirmations
of previous nights and visa stamps that we didn't come directly from
the airport. Apparently, our fairly tanned appearance didn't account
for much! To our great surprise, subsequently our temperature was
measured (albeit with an ear thermometer aimed at our forehead). The
next day we arrived in the capital, where it was remarkably quiet on
the street. Here Maarten and Céline wanted to give in again to a
guilty pleasure and visit the only escape room in the country, but it
turned out to be closing the doors just that day. From that moment
on, we kept a bit of a low profile. We really hoped our return flight
would still go, but the slightest cough made us fear to be denied access
to the plane.
 |
Spotting
a kingfisher always makes my day
|
 |
No
thunder, no rain, but lots of lightning in the capital!
|
 |
I
bet Freud would have something to say about the tallest building in
Sri Lanka
|
De volgende dag werd er een algeheel straatverbod uitgevaardigd dat 60 uur zou duren. Het was dat ons hotel een restaurant had dat open bleef, anders hadden we een probleem gehad. Het enige excuus om nog de weg op te mogen was een vliegticket. En die hadden we dus! Na over verlaten wegen naar het vliegveld te zijn gebracht, de fietsdozen door een scanner te hebben gepropt en probleemloos langs een warmtecamera te zijn gelopen, bleek onze vlucht als één van de weinigen nog steeds niet gecanceld. Over de rest kan ik kort zijn: vandaag kwamen we onder een strakblauwe hemel weer veilig aan in Deventer. En dit zou zomaar eens de laatste keer kunnen zijn dat ik bericht over fietsavonturen aan de andere kant van de wereld. Mijn milieubewuste metgezellen overwegen serieus om nooit meer te vliegen, wat best een opgave is met hun ongebreidelde reislust! We zullen het zien. In ieder geval hebben ze binnenkort een fatsoenlijke achtertuin waar ik me ongetwijfeld nuttig kan maken. Rest mij voor nu niets anders dan u te danken voor het digitaal meereizen en u bovenal een goede gezondheid te wensen!
The
next day a curfew was issued that would last for 60 hours. Luckily
our hotel had a restaurant that remained open, otherwise we would
have had a problem. The only excuse to get on the road was a plane
ticket. And we had one! After being taken to the airport by deserted
roads, squeezing the bike boxes through a scanner and walking past a
heat camera without any problems, our flight proved to be one of the
few that wasn't canceled. I can be brief about the rest: today we
arrived safely in Deventer under a clear blue sky. And this might
just be my last report about cycling adventures on the other side of
the world. My eco-conscious companions are seriously considering
never flying again, which would be quite a feat considering their
unrestrained wanderlust! We shall see. In any case, they will soon
have a decent backyard where I can undoubtedly make myself useful.
All that remains now is thanking you for digitally accompanying us
and, above all, wishing you good health!
 |
No
place like home!!
|