Volgens mijn overlevingsgidsje is de
maximale snelheid van de Aziatische wilde olifant 18 km per uur.
Aangezien Céline & Maarten dit zonder veel moeite kunnen halen,
durfde ik het wel aan ze over een weg dwars door Yala nationaal park
te sturen. Met deze keuze heb ik geen vrienden gemaakt; het scheelde
niet veel of we waren zo plat als een dubbeltje. Alleen dankzij veel
acceleratievermogen, stuurmanskunst en enkele passerende auto's die
als rijdende barrière wilden dienen, bleven we buiten het
slurfbereik van de ene na de andere hongerige olifant. Heelhuids maar
strak van de adrenaline kwamen we weer aan in de bewoonde wereld.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus de volgende ochtend gingen
we op olifantensafari.
According to my little survival guide,
the maximum speed of the Asian wild elephant is 18 km per hour. Since
Céline & Maarten can match this without much effort, I dared to
send them on a road straight through Yala National Park. I have not made
friends with this decision; we got pretty close to being as flat as a
pancake. Only thanks to a lot of acceleration power, skillful steering and
a few passing cars that volunteered to serve as a moving barrier,
did we stay out of trunk's reach of one hungry elephant after the
other. We reached human territory in one piece, but quite high
on adrenaline. In retrospect we kind of enjoyed it, so the next morning we went
on an elephant safari.
 |
They look so friendly, but watch out if
they think you're carrying bananas
|
 |
We were lucky enough to see a couple of
leopards on safari!
|
 |
Yep, some birds too!
|
 |
Not everyone liked being photographed
|
Met een aangenaam windje in de rug
volgden we de zuidkust langs natuurparken, vissersstadjes en mooie
stranden. En plots veranderde de eenvoudige hoofdweg in een
driebaanssnelweg inclusief enorm knooppunt met huizenhoge borden,
waarbij we ook opeens een blinkend ziekenhuiscomplex, hypermodern
congrescentrum en reusachtige watertoren passeerden. We vernamen dat
de eervorige president zo goed was geweest zijn geboorteregio met wat
extra financiële middelen te begiftigen. Maarten & Céline
waardeerden vooral dat ze voor de verandering gezellig naast elkaar konden fietsen.
With a pleasant tailwind we followed
the south coast past nature parks, fishing towns and beautiful
beaches. And all of a sudden the simple main road turned into a
three-lane highway including a huge interchange with towering signs,
followed shortly by a shiny hospital, state-of-the-art convention
center and huge water tower. We learned that a former president had
been good enough to endow his birth region with some extra resources.
Maarten & Céline just appreciated the fact that they could ride
side by side for a change.
 |
| Céline can look at the ocean for ages |
 |
This was another very big Buddha, even to human standards
|
 |
Made it to the southern most tip of Sri
Lanka!
|
De opmerkzame lezer zal hebben vermoed
dat mijn onbevreesde metgezellen het weer eens nodig vonden om een
andere sportieve activiteit te ontplooien. Na het kitesurfen aan de
westkust, was nu het golfsurfen aan de beurt. Helaas verzwikte Céline hierbij op de 2e ochtend haar enkel, waardoor op dit moment alleen Maarten zich aan verdere blessures blootstelt (tot nu toe brak hij alleen een vin van zijn surfbord). Met water heb ik zelf weinig
op, dus ik richt mij op het bewonderen van het schaarsgeklede
vrouwelijk schoon dat de zuidkust frequenteert. Verder wist ik nog
enkele fraaie vogels aan mijn fotocollectie toe te voegen. Als het
mij lukt Céline & Maarten uit dit surfwalhalla los te rukken,
hoop ik voor het einde van deze reis nog iets fietsgerelateerds te
kunnen melden. Wordt vervolgd waarde lezer!
