Cát Bà town (Vietnam), December 7th, 2017 On the importance of honoring traditions

In het noorden van Laos en Vietnam kan het aardig koud en mistig worden. Dit mochten wij een kleine twee weken geleden een aantal dagen aan den lijve ondervinden. Opeens was het dertig graden kouder dan het normaal is en zagen we maar een paar meter vooruit. Céline en Maarten trokken het klimmen nog wel, maar bij het afdalen raakten ze toch aardig onderkoeld ondanks een aantal extra laagjes en waterdichte handschoenen en sokken. Ik was zo verstandig me schuil te houden in één van de fietstassen, veel te zien was er toch niet. Toen ging het ook nog een paar dagen regelmatig regenen, waarbij de binnenkant van de betreffende fietstas me aardig ging vervelen. Bovendien is het buitengewoon slecht voor mijn gewrichten en humeur als ik 's ochtends een nat mutsje moet opzetten, want ondanks ingenieuze droogtechnieken is één nacht blijkbaar onvoldoende om onze toch best geavanceerde spullen droog te krijgen. Gelukkig duurde deze meteorologische ellende niet al te lang, en is het inmiddels weer aangenaam warm.

In the north of Laos and Vietnam it can get pretty cold and foggy. About two weeks ago we were allowed to experience this ourselves. Suddenly it was thirty degrees colder than it normally is and we could only see a few meters ahead. Céline and Maarten were coping pretty well going uphill, but going down they got slightly hypothermic despite a number of extra layers and waterproof gloves and socks. I was sensible enough to wait it out in one of the panniers, there was not much to see anyway. Then it also began to rain regularly for a few days, during which the inside of the aforementioned pannier soon lost its appeal. Moreover, it is extremely bad for my joints and mood when I have to put on a wet hat in the morning: in spite of ingenious drying techniques one night is apparently insufficient to get even our pretty advanced stuff dry. Luckily this meteorological misery didn't last too long, and now it is pleasantly warm again.

Just follow the signs

We didn't hear these crops complain about the rain

Terug in Vietnam was het verkeer trouwens weer even wennen. Het lijkt hier alsof de communistische leiding in haar oneindige wijsheid heeft besloten dat iedereen kan autorijden, en vervolgens gratis rijbewijzen heeft uitgedeeld. Niet gehinderd door enige kennis van verkeersregels of gevoel voor veiligheid stort de gemiddelde bestuurder zich hier met ware doodsverachting in het verkeer, wat gecombineerd met een schikbarende hoeveelheid blinde bochten en zorgeloos overstekend vee een waar schouwspel aan bijna-ongelukken en op het wegdek gekalkte contouren oplevert. Daarbij heeft de Vietnamees een meer dan intieme relatie met zijn claxon, die te pas en te onpas veelvuldig en hartstochtelijk wordt beroerd. Mijn gehoor is sowieso al niet zo goed meer, maar het zou mij niets verbazen als iedereen hier erg vroeg doof wordt. 

Via groene valleien met theeplantages en langs spectaculaire rotswanden en enorme hoeveelheden fruitstalletjes bereikten we de hoofdstad van Vietnam, waar de fietsen een onderhoudsbeurt kregen (die van Maarten maakte nogal wat onbestemde geluiden) en wij ons weer tegoed deden aan alle culinaire geneugten van een touristische plek.

Back in Vietnam traffic took some getting used to. It seems like the Communist leadership in its infinite wisdom has decided that everyone can drive a car, and consequently distributed free driving licenses. Unhindered by any knowledge of traffic rules or sense of safety the average driver plunges into traffic with true death contempt, which combined with a striking amount of blind curves and carefree crossing cattle yields a true spectacle of near-accidents and painted contours on the road. In addition, the Vietnamese has a more than intimate relationship with his horn, which is often and passionately caressed. My hearing is not so good anyway, but I wouldn't be surprised if everyone gets deaf here really early.

Through green valleys with tea plantations and along spectacular rock walls and enormous amounts of fruit stalls we reached the capital of Vietnam, where the bikes were serviced (Maarten's made some disturbing noises) and we again feasted on all the culinary delights of a tourist spot.

Lots of lakes in Hanoi!

With shiny clean bikes and a guy I thought was from Russia, but then again that all happened quite some time after I went to school

This guy was in charge of watching the grass grow

Ongeveer halverwege deze trip was het vervolgens de hoogste tijd om te doen wat we de vorige keer ook deden: een relaxed eiland opzoeken. Via wederom een fraaie omweg bereikten we het illustere Ha Long Bay, waar we overstaken naar Cat Ba, een mooi eiland omringd door drijvende dorpen en nog veel meer kleinere eilandjes. Hiervan hebben we er gisteren per kajak een aantal van dichtbij bekeken. Ik kon zo tot mijn groot genoegen de Cat Ba langur spotten, een aapje waar er nog maar enkele tientallen van over zijn (de trouwe lezer weet dat bedreigde soorten mijn warme sympathie hebben). Vandaag is het zoals Céline en Maarten dat dan noemen een 'echte rustdag', waarbij er dus eens niet geklommen of gezwommen wordt. Tijd voor nog een massage.

About halfway through this trip it was then high time to do what we did the last time: getting ourselves to a relaxed island. Via another scenic detour we reached the illustrious Ha Long Bay, where we crossed over to Cat Ba, a beautiful island surrounded by floating villages and lots of smaller islands. We checked out several of these from close by yesterday in a kayak. I was very happy to spot the Cat Ba langur, a little monkey with only a few dozen left (the loyal reader knows that endangered species have my warm sympathy). Today is what Céline and Maarten call a 'true rest day', which means no hiking or biking for a change. I'm off for another massage.

I personally prefer to watch flowers grow

This is Maarten trying to proof he doesn't need a road to climb a mountain

Our current view!

Hội An (Vietnam), December 23rd, 2017 A bike trip and a holiday are two very different things

Fietsreizigers zijn bijzondere mensen. Ik kan het weten, want ik ben al weer twee maanden in het gezelschap van twee representatieve exemplaren. Zijn ze op een plek die toch in velerlei opzichten uitnodigt tot rust en ontspanning, dan ontluikt binnen onafzienbare tijd opnieuw de neiging zich per fiets naar elders te verplaatsen. Het eiland werd dus weer ingeruild voor het vasteland, waarbij we ons terugspoedden naar de aangenaam gladde en rustige Ho Chi Minh road. Veel curieus gekleurde riviertjes, ossenkarren en waterpijp rokende heren. Helaas bar weinig zon. Na een paar stevige fietsdagen, waarbij we 's avonds een paar keer konden aanschuiven bij het familiemaal, kon ik Céline en Maarten weer eens meeslepen naar een paar indrukwekkende grotten. Voordeel is dat je droog blijft zolang je niet onder een stalactiet gaat staan.

Touring cyclists are peculiar people. I know, because I've been in the company of two representative specimens for another two months now. Having arrived in a place that in many respects encourages rest and relaxation, the tendency to relocate to another location by bicycle will resurface within no time. So the island was exchanged for the mainland again, where we headed straight back to the pleasantly smooth and quiet Ho Chi Minh road. Many curiously coloured rivers, ox carts and water pipe smoking gentlemen. Yet very little sun unfortunately. After a few solid days of cycling, during which we were able to join the family meal on several occasions, I could once again drag Céline and Maarten to some impressive caves. The advantage is that you stay dry as long as you refrain from standing under a stalactite.

This goat was still hoping to get into the navy

Funky colour!

This one was called 'paradise cave'. We also visited the 'dark cave' which obviously was a lot harder to make pictures of

Op enig moment splitst de Ho Chi Minh road zich in een oostelijke en westelijke arm. En als je dan kan kiezen tussen heuvelend richting de touristische kust, of extreem steile wegen door vrijwel onbewoond binnenland, dan weet de lezer die Maarten een beetje kent dat het de laatste optie werd, ondanks de nodige tegenwerpingen van Céline en mij. Deze desolate weg van betonplaten door dicht regenwoud en langs ontelbaar veel watervallen heeft een onverklaarbare aantrekkingskracht op met name mannelijke fiets- en motorrijders. Met de nodige proviand en na uitgebreid raadplegen van het weerbericht en mijn barometer verlieten we de bewoonde wereld. Om trouw te blijven aan de titel van dit weblog zal ik wat volgde kort samenvatten.

Dag 1: 100 kilometer, stijgingspercentages tot 13 %, 30 menselijke medeweggebruikers (heel wat meer dierlijke), 2 paar remblokjes finaal versleten, geen moment droog (mijn barometer heb ik maar weggedaan). Hierna voelden Céline en Maarten zich best wel een bikkel.

Dag 2: 110 kilometer, heel veel wind, opnieuw alleen maar staande pauzes om niet te verkleumen, met ruim 7.5 uur de langste fietsdag tot dan toe, en met bijna 2100 hoogtemeters het klimrecord van deze trip. Hierna was Céline even klaar met sportieve uitdagingen en werd het de hoogste tijd om weer naar de vlakke kustregio (en mango lassi's) te koersen wat resulteerde in:

Dag 3: 188 kilometer!

At some point, the Ho Chi Minh road splits into an eastern and a western arm. And if you can choose between rolling hills towards the touristic coast, or extremely steep roads through almost uninhabited rain forest, then the reader who knows Maarten a little bit will have guessed that it became the latter option, despite the obvious objections of Céline and me. This desolate road of concrete slabs along countless waterfalls has an inexplicable attraction to male (motor)cyclists in particular. With the necessary supplies and after extensive consultation of the weather forecast and my barometer we left the civilized world. To stay true to the title of this weblog, I will briefly summarize what followed.

Day 1: 100 kilometers, gradients up to 13%, 30 human fellow road users (a lot more animals), 2 pairs of brake pads completely worn out, not a single moment without rain (I tossed my barometer). After this, Céline and Maarten felt quite the hero.

Day 2: 110 kilometers, lots of wind, again only standing breaks not to benumb, with more than 7.5 hours the longest day of cycling until then, and with almost 2100 altitude meters the climbing record of this trip. After this, Céline was pretty much done with fysical challenges and it was high time to head straight to the flat coastal region (and mango lassis), which resulted in:

Day 3: 188 kilometers!

The western Ho Chi Minh road. Cycling heaven in a masochistic kind of way

The very smooth and even sunny end of Day Three

Over het weer hier valt dus weinig goeds te zeggen. Door al het vocht heeft de fietscomputer van Céline inmiddels de geest gegeven. En toen we laatst bovenop de fameuze Hai Van pass tussen Huế en Đà Nẵng weer geen fluit zagen, ontstond toch wel de neiging om een altenatief vervoersmiddel te pakken naar de eerste de beste zonnige bestemming. Het moet wel leuk blijven tenslotte. Maar toch, en hier laat mijn antropologische bevattingsvermogen mij in de steek, gaat het na een rustdag met toegang tot mango lassi's en cornflakes (zoals hier in het plezante Hội An) blijkbaar weer 'kriebelen'. Wat ik zei, bijzondere mensen dus, die fietsreizigers.

So not much good can be said about the weather here. Thanks to all the humidity, Céline's cycling computer has now expired. And when we saw a great big white again on top of the famous Hai Van pass between Huế and Đà Nẵng, the tendency arose to take some alternative form of transport to the first sunny destination available. This is supposed to be somewhat enjoyable after all. But still, and this wholly escapes my anthropological grasp, after a rest day's access to mango lassis and corn flakes (like here in pleasant Hội An) it seems to start 'itching' again. Like I said, peculiar people, those touring cyclists.

Some famous covered bridge near Huế. If only everything was covered here!

If you fancy the idea of spending Christmas overseas to avoid exposure to a certain George Michael song, don't go to Vietnam