Vientiane (Laos), November 9th, 2017 The Loop and other heroic stories

Na ons rustdagje waarop we helaas ook Daniel uitzwaaiden, begon de dag met de droom van elke luie fietser: dik dertig kilometer naar beneden over een kaarsrechte weg. Jammer was wel dat Maarten er halverwege achterkwam dat hij de sleutel van de kamer nog in zijn zak had zitten. Tijdens een eerdere reis heeft hij het overigens gepresteerd er na enkele kilometers achter te komen dat hij zowel de afstandsbediening van de televisie als die van de airco nog bij zich had. Zoals een luie fietser betaamt, hebben we de sleutel maar afgegeven bij een reisbureautje in het volgende stadje dat nog een paar klanten naar ons bewuste hotel ging sturen.

After our rest day, when we unfortunately had to say goodbye to Daniel, the day started with the dream of every lazy cyclist: over thirty kilometers downhill on a road as straight as a line. It was a pity that about halfway down Maarten found out he still had the key of the room in his pocket. During a previous trip, he even managed to discover to still be carrying the remote control of the television AND the AC after a few kilometers. As befits a lazy cyclist, we delivered the key to a travel agency in the next town that was about to send some customers to our very hotel.

Here a rear view mirror is solely used to check your make-up

There are lots of little humans in Laos, which makes me feel quite at home

De volgende dag krikten mijn bij tijden wat streberige metgezellen hun gezamenlijke dagrecord op tot 164 kilometer. Waarom een mens meer dan 7 uur op een zadel zou willen zitten is mij een raadsel, maar ze vertrouwden me toe dat het erg belangrijk was dat ze die avond weer eens patatjes konden eten. Vervolgens maakten we een fotogenieke omweg naar de hoofdstad, beter bekend als 'The Loop'. Hier zie je regelmatig een verbrande backpacker met een kater op een scootertje, die daar dan meestal opstapte rond de tijd dat wij het weer voor gezien hielden. Op mijn uitdrukkelijk verzoek gingen we hier naar de Kong Lor grot, wat zo'n beetje het touristisch hoogtepunt van Laos schijnt te zijn. In een wiebelig speedbootje voeren we zo'n 7 kilometer over een ondergrondse rivier, alleen bijgelicht door een paar hoofdlampen. Erg spannend!

The following day my somewhat striving companions cranked up their collective day record to 164 kilometers. Why anyone would like to sit on a saddle for more than 7 hours is a mystery to me, but they confided to me that it was very important to be able to eat some fries again that evening. We then made a photogenic detour to the capital, better known as 'The Loop'. Here you regularly see a hungover and sunburned backpacker on a scooter, usually getting on it around the time we called it a day. On my explicit request we also visited Kong Lor cave, what is supposed to be the touristic highlight of Laos. In a wobbly speedboat we followed an underground river for about 7 kilometers, only illuminated by our headlights. Very exciting!

I'm really glad Céline and Maarten have good brakes on their bicycles

Kong Lor, here we come! (note that they manage to look ridiculous even when not cycling)

The stuff I see when my companions are dodging potholes

Het aardige van een rondje is dat je meestal op enig moment toch wel de wind in de rug hebt. Na een paar dagen stevig wind tegen was dit het geval op de vierde dag van The Loop, waarbij we maar besloten hier het beste van te maken. Na iets meer dan 150 kilometer was het volgende stadje nog 30 kilometer verder en werd het al snel donker. We vonden een guesthouse dat er nogal verlaten en verlopen uitzag, maar na wat roepen verscheen er een jongen die niet al te blij leek te zijn klanten te hebben. Ik betwijfel of dit het afgelopen decenium überhaupt het geval is geweest, waarbij ik mij baseer op zaken die ik achterwege zal laten uit respect voor de eetlust van de geachte lezer. Onze eigen eetlust moest helaas gestild worden met crackers en chips aangezien de paar winkeltjes een paar honder meter verder langs de aardedonkere weg weinig meer te bieden hadden. Des te meer reden om de volgende dag in de hoofdstad flink decadent te doen. Wel moesten we eerst nog de wellicht meest waardeloze weg van Laos bedwingen tijdens een zogenaamd mooi omweggetje, waarbij Maarten bleef volhouden dat dit 9 jaar geleden toch echt zijdeglad asfalt was. Zelden kwamen we zo stoffig en bezweet zo'n chique hotel binnen!

The good thing about a loop is that at some point you tend to have the wind behind you. After some serious headwinds this was the case on the fourth day of The Loop, and we decided to make the most of it. After a little over 150 kilometers the next sizable town was 30 kilometers away and it would be getting dark soon. We were glad to find a guesthouse that did look quite deserted and dilapidated, but after a while a boy showed up that didn't look to eager to have customers. I doubt this place has seen any in the past decade judging by stuff I won't get into detail relating out of respect for the dear reader's appetite. Our own appetite had to be satisfied with crackers and cookies, since the few shops a couple of hundred meters down a very dark road had not much more to offer. All the more reason to go all out the next day in the capital. However, we first had to conquer the worst road in Laos on a so-called scenic detour, while Maarten kept maintaining this was all silky smooth tarmac 9 years ago. Rarely did we enter such a chic hotel in such a dusty and sweaty state!

We were relieved to wake up with all our kidneys still in place

First capital of part II: check!

Oudomxay (Laos), November 22nd, 2017 A curious case of cycling related food obsession

De lezer herinnert zich wellicht dat ons laatste berichtje vanuit de hoofdstad van Laos kwam. Na dagen met louter rijst en noodlesoep konden we ons hier weer laven aan pizza's, vegetarische burgers, pannekoeken, taartjes, ijs en natuurlijk mango lassi (volgens Maarten het lekkerste drankje op Aarde). Verder zijn hoofdsteden vaak uitermate geschikt om essenstiële zaken op de kop te tikken. In dit geval was dat wat kettingolie (waarbij een sympathieke fietsende veganist ons overigens bezwoer dat olijfolie net zo goed werkt) en een veter voor Maarten's afzakkende fietsbroek (wat om zijn moeder gerust te stellen zeker niet duidt op een tekort aan caloriën). We vervolgden onze weg naar het noorden, waarbij we de ene nacht uitkeken op een spiegelglad stuwmeer en de volgende op aangenaam warme waterbronnen. Deels uit nostalgie en deels uit noodzaak sliepen we drie nachten op rij op plekken waar Maarten dat bijna 10 jaar geleden ook deed.

The reader may remember that our last message came from the capital of Laos. After days with little more than rice and noodle soup, here we were again able to revel in pizzas, vegetarian burgers, pancakes, pastries, ice cream and of course mango lassi (according to Maarten the best drink on Earth). Furthermore, capitals are often very suitable to acquire essential items. In this case some chain oil (which a likable cycling vegan by the way vowed could just as well be substituted for olive oil) and a shoelace for Maarten's sagging cycling shorts (which in order to reassure his mother certainly does not indicate a shortage of calories). We continued our journey to the North, where one night we looked out over a mirror-like reservoir and the next over pleasantly hot springs. Partly out of nostalgia and partly out of necessity we stayed at the same locations as Maarten did almost 10 years ago for three nights in a row.

If these dragons are supposed to scare away the birds they do a lousy job

Pretty peaceful if not for the karaoke boats

As a service to the reader I have documented what Céline and Maarten put in their bodies during a random day of cycling. Well, actually it was the day we arrived in party town Vang Vieng, which explains all the Western food. It also included several liters of water they filtered themselves, as well as some corn cobs donated by a friendly cycling couple from Belgium

Over andere fietsers gesproken: hier in Laos zijn Céline en Maarten bepaald niet de enige malloten die zich per fiets verplaatsen. Bijna elke dag komen we wel andere fietsreizigers van uiteenlopende nationaliteit en pluimage tegen, waarbij sommigen al maanden onderweg zijn. Vaak wedden we hoeveel het er per dag zullen zijn, hetgeen me al menige nekmassage heeft opgeleverd.

Speaking of other cyclists: here in Laos, Céline and Maarten are not the only lunatics that journey by bicycle. Almost every day we meet other traveling cyclists of diverse nationalities and backgrounds, some of whom have been on the road for many months. We often bet how many we will see on a day, which already has won me quite a few neck massages.

Also a fascinating example of mutually beneficial inter-species companionship

Als spiritueel intermezzo op alle ontberingen had Céline ons last-minute ingeschreven voor een zogenaamde yoga retraite in een of ander rustiek dorpje. Terwijl ik ronddobberde in de infinity pool, probeerden mijn toch overwegend nuchtere metgezellen zich in weinig comfortabele houdingen te vouwen met opmerkelijke namen zoals 'neerwaartskijkende hond' en 'blije baby'. Volgens mij was het overvloedige en sublieme eten (inclusief zelfgebakken brood met zelfgemaakte pindakaas) al genoeg reden om de fietsen even aan de kant te zetten. De laatste ochtend stonden we nog vroeger op dan gebruikelijk om de zon te zien opkomen vanaf een bergtop. Dit betekende een uur klimmen in het donker met alleen het getjirp van krekels en het getrippel van mieren als akoestische begeleiding. Ondanks mijn bijschijnen vanuit haar rugzak kon ik niet voorkomen dat Céline op enig moment op onaangename wijze in contact kwam met een wel erg laaghangende boomtak. Het schouwspel vanaf de top maakte echter alles goed!

As a spiritual interlude to all hardships, Céline signed us up last-minute for a so-called yoga retreat in some rustic village. As I floated around in the infinity pool, my normally pretty down-to-earth companions tried to fold themselves in uncomfortable postures with peculiar names such as 'downward-facing dog' and 'happy baby'. I think the abundant and sublime food (including homemade bread with homemade peanut butter) was reason enough to put the bikes aside for a while. The last morning we got up even earlier than usual to see the sunrise from a mountain top. This meant an hour of climbing in the dark with only the chirping of crickets and the tripping of ants as acoustic accompaniment. Despite my impeccable use of a flashlight from her backpack I could not prevent Céline from coming into contact with a very low hanging tree branch in a rather unpleasant way. However, the spectacle from the top made up for it all!

According to Céline definitely worth the bump on the head

I think this was some sort of sun salutation

De volgende dag bracht Maarten de theorie over karma gelijk in de praktijk door wat bloed te doneren aan het lokale Rode Kruis. Mijn bloed hadden ze niet nodig, wat wellicht iets zegt over de straffe constitutie van mijn soort (dan wel de ernstig afgenomen omvang hiervan). Ik was stiekem wel opgelucht, want net als Céline ben ik een beetje bang voor naalden. Maar nu zijn we weer terug naar ons ruige fietsersbestaan, inclusief plotse zucht naar ijsjes voor mijn arme reisgenoten. Ik denk dat ze het wel overleven.

The next day Maarten put the theory about karma into practice by donating some blood to the local Red Cross. They didn't need my blood, which might confirm the vigorous constitution of my species (or rather its markedly reduced size). I was secretly relieved because like Céline I'm somewhat scared of needles. But now we are back on the road, which also means back to sudden cravings for ice cream for my poor comrades. I think they'll manage.

Laos has some great sunsets too!