Na ons rustdagje waarop we helaas ook Daniel uitzwaaiden, begon de dag met de droom van elke luie fietser: dik dertig kilometer naar beneden over een kaarsrechte weg. Jammer was wel dat Maarten er halverwege achterkwam dat hij de sleutel van de kamer nog in zijn zak had zitten. Tijdens een eerdere reis heeft hij het overigens gepresteerd er na enkele kilometers achter te komen dat hij zowel de afstandsbediening van de televisie als die van de airco nog bij zich had. Zoals een luie fietser betaamt, hebben we de sleutel maar afgegeven bij een reisbureautje in het volgende stadje dat nog een paar klanten naar ons bewuste hotel ging sturen.
After our rest day, when we unfortunately had to say goodbye to Daniel, the day started with the dream of every lazy cyclist: over thirty kilometers downhill on a road as straight as a line. It was a pity that about halfway down Maarten found out he still had the key of the room in his pocket. During a previous trip, he even managed to discover to still be carrying the remote control of the television AND the AC after a few kilometers. As befits a lazy cyclist, we delivered the key to a travel agency in the next town that was about to send some customers to our very hotel.
 |
Here a rear view mirror is solely used to check your make-up
|
 |
There are lots of little humans in Laos, which makes me feel quite at home
|
De volgende dag krikten mijn bij tijden wat streberige metgezellen hun gezamenlijke dagrecord op tot 164 kilometer. Waarom een mens meer dan 7 uur op een zadel zou willen zitten is mij een raadsel, maar ze vertrouwden me toe dat het erg belangrijk was dat ze die avond weer eens patatjes konden eten. Vervolgens maakten we een fotogenieke omweg naar de hoofdstad, beter bekend als 'The Loop'. Hier zie je regelmatig een verbrande backpacker met een kater op een scootertje, die daar dan meestal opstapte rond de tijd dat wij het weer voor gezien hielden. Op mijn uitdrukkelijk verzoek gingen we hier naar de Kong Lor grot, wat zo'n beetje het touristisch hoogtepunt van Laos schijnt te zijn. In een wiebelig speedbootje voeren we zo'n 7 kilometer over een ondergrondse rivier, alleen bijgelicht door een paar hoofdlampen. Erg spannend!
The following day my somewhat striving companions cranked up their collective day record to 164 kilometers. Why anyone would like to sit on a saddle for more than 7 hours is a mystery to me, but they confided to me that it was very important to be able to eat some fries again that evening. We then made a photogenic detour to the capital, better known as 'The Loop'. Here you regularly see a hungover and sunburned backpacker on a scooter, usually getting on it around the time we called it a day. On my explicit request we also visited Kong Lor cave, what is supposed to be the touristic highlight of Laos. In a wobbly speedboat we followed an underground river for about 7 kilometers, only illuminated by our headlights. Very exciting!
 |
I'm really glad Céline and Maarten have good brakes on their bicycles
|
 |
Kong Lor, here we come! (note that they manage to look ridiculous even when not cycling)
|
 |
The stuff I see when my companions are dodging potholes
|
Het aardige van een rondje is dat je meestal op enig moment toch wel de wind in de rug hebt. Na een paar dagen stevig wind tegen was dit het geval op de vierde dag van The Loop, waarbij we maar besloten hier het beste van te maken. Na iets meer dan 150 kilometer was het volgende stadje nog 30 kilometer verder en werd het al snel donker. We vonden een guesthouse dat er nogal verlaten en verlopen uitzag, maar na wat roepen verscheen er een jongen die niet al te blij leek te zijn klanten te hebben. Ik betwijfel of dit het afgelopen decenium überhaupt het geval is geweest, waarbij ik mij baseer op zaken die ik achterwege zal laten uit respect voor de eetlust van de geachte lezer. Onze eigen eetlust moest helaas gestild worden met crackers en chips aangezien de paar winkeltjes een paar honder meter verder langs de aardedonkere weg weinig meer te bieden hadden. Des te meer reden om de volgende dag in de hoofdstad flink decadent te doen. Wel moesten we eerst nog de wellicht meest waardeloze weg van Laos bedwingen tijdens een zogenaamd mooi omweggetje, waarbij Maarten bleef volhouden dat dit 9 jaar geleden toch echt zijdeglad asfalt was. Zelden kwamen we zo stoffig en bezweet zo'n chique hotel binnen!
The good thing about a loop is that at some point you tend to have the wind behind you. After some serious headwinds this was the case on the fourth day of The Loop, and we decided to make the most of it. After a little over 150 kilometers the next sizable town was 30 kilometers away and it would be getting dark soon. We were glad to find a guesthouse that did look quite deserted and dilapidated, but after a while a boy showed up that didn't look to eager to have customers. I doubt this place has seen any in the past decade judging by stuff I won't get into detail relating out of respect for the dear reader's appetite. Our own appetite had to be satisfied with crackers and cookies, since the few shops a couple of hundred meters down a very dark road had not much more to offer. All the more reason to go all out the next day in the capital. However, we first had to conquer the worst road in Laos on a so-called scenic detour, while Maarten kept maintaining this was all silky smooth tarmac 9 years ago. Rarely did we enter such a chic hotel in such a dusty and sweaty state!
 |
We were relieved to wake up with all our kidneys still in place
|
 |
First capital of part II: check!
|