The day after my last message we
reached the art deco capital of the world: Napier. In the last couple
of weeks we also happened to spend the night in the carrot capital
and gumboot capital of the world. Close to Napier is a gannet colony
we visited. You can pretty much sit on the laps of these birds,
something I refrained from
doing for safety reasons.
De dag na mijn vorige berichtje
bereikten we de art deco hoofdstad van de wereld: Napier. De
afgelopen periode overnachtten we overigens ook in de wortelhoofdstad
en de laarzenhoofdstad
van de wereld. In de buurt van Napier brachten we een bezoekje aan
een kolonie Jan van Genten. Je kunt zo'n beetje bij deze vogels op
schoot gaan zitten, wat ik uit veiligheidsoverwegingen maar heb
gelaten.
 |
Slightly more photogenic than gumboots
or carrots: art deco in Napier.
|
 |
Gannets at Cape Kidnappers.
|
 |
After taking a few steps back.
|
From Napier we turned left and inland.
Our cycling guidebook advised against taking the 'Gentle Annie' road.
However, a few days before we had met a Belgian couple that could
testify that the entire road was now sealed and above all really
photogenic. So we decided to give it a go with plenty of provisions.
In spite of the forecast a soggy drizzle fell the entire first day.
The climbs seemed to be okay though. After 77 km we found the
department of conservation campground, not much more than a piece of
grass with a chemical toilet. It did feature a nice clear stream so
Maarten could put his water filter to good use for the first time
this trip. The next big challenge was keeping the sandflies at bay.
The bites of these nasty little creatures cause a excruciating itch
that can last for days. It didn't rain the next day, but rarely did
Céline and Maarten exert themselves so much. The endless climbs and
treacherous winds made them exclaim language that in no way befits
their equanimous natures. We also had pretty much run out of water by
afternoon. My evening course in couple counseling sure came in handy
now. But every hardship ends at some point and, according to
Nietsche, 'that which does not
kill us, makes us stronger' (but then in German I guess).
Vanaf Napier sloegen we linksaf het
binnenland in. Ons fietsgidsje raadde af de zogenaamde 'Gentle Annie'
weg te nemen. We waren echter een Vlaams fietsstel tegengekomen dat
kon getuigen dat deze hele weg nu geasfalteerd was en bovendien zeer
fotogeniek. Dus besloten we het avontuur met voldoende proviand aan
te gaan. Ondanks de weersvoorspelling viel er de hele eerste dag een
kleffe miezer. De beklimmingen leken nog wel mee te vallen. Na 77 km
vonden we de natuurbeheer camping, niet veel meer dan een grasveld
met een chemisch toilet. Wel een mooi helder riviertje vlakbij zodat
Maarten zijn waterfilter voor het eerst deze reis kon benutten. De
voornaamste uitdaging was vervolgens het legioen aan sandflies buiten
de tent te houden. De beten van deze kleine vliegjes veroorzaken een
ontiegelijke jeuk die dagen kan aanhouden. De volgende dag hielden we
het droog, maar zelden hadden Maarten en Céline het zo zwaar. De
eindeloze beklimmingen en verraderlijke wind deden hen meermaals taal
uiten die hun normaal zo gelijkmoedige aard geenszins past. Ook waren
we tegen de middag door ons water heen. Mijn avondcursus
relatiebemiddeling kwam kortom goed van pas. Toch komt ook aan zulke
ontberingen altijd een einde, en
zoals Nietsche zei: 'that which does not kill us, makes us stronger'
(maar dan in het Duits neem ik aan).
Three days later we went for a one day
hike, the most popular in New Zealand: the Tongariro crossing. Every
self respecting tourist will do this 19 km track, so it sometimes
seems a bit like a polonaise.
From the borrowed backpack I nevertheless witnessed a fantastic volcanic landscape, including clouds of sulfur and turquoise crater
lakes. Céline and Maarten felt pretty able
overtaking lots of people, but 2 days later they were wrecked with
muscle pain.
Drie dagen later stond er een eendaagse
wandeling op het programma, en wel de meest populaire van
Nieuw-Zeeland: de Tongariro crossing. Elke zichzelf respecterende
toerist doet deze ruim 19 km lange tocht, en dus heeft het af en toe
iets weg van een polonaise. Maar vanuit de geleende backpack zag ik
wel een fantastisch vulkanisch landschap aan me voorbij trekken,
inclusief zwavelige rookpluimen en turquoise kratermeertjes. Céline
en Maarten waren er best trots op dat ze massa's mensen inhaalden,
maar 2 dagen later lagen ze krom van de spierpijn.
 |
The volcanic landscape of Tongariro.
|
 |
Some other big mountain.
|
 |
Woohoo, a bike path!
|
Time for some sun, sea and sand, so we
headed towards Coromandel Peninsula. Here these three ingredients
were in full stock, so Céline could finally wear her bikini and take
her first real swim on her birthday. Here too a frightening amount of
Germans was present. Some of my best friends are German, but there
are limits. A somewhat frustrated Swiss girl (that frequently was
mistaken for a German too) said that some 900.000
Germans are traveling around this country, which might have
been a slight exaggeration. However, in quite a few places the main
language (and unfortunately sometimes the music too) is German.
Speaking of exotic cultures, before the Germans and New Zealanders
the Maori were here for some time. Especially here in the North
that's pretty tangible with lots of holy places and plenty of richly
tatooed ladies and gentlemen.
Tijd voor wat zon, zee en strand, dus
zetten wij koers naar het schiereiland Coromandel. Deze drie
ingrediënten bleken hier inderdaad aanwezig en op haar verjaardag
kon Céline voor het eerst haar bikini aan en een duik in zee nemen.
Overigens waren ook hier weer een schrikbarend aantal Duitsers
aanwezig. Sommige van mijn beste vrienden zijn Duits, maar men moet
niet overdrijven. Een wat gefrustreerd Zwitsers meisje (dat ook
regelmatig voor Duits werd aangezien) vertelde dat hier zo'n 900.000
Duiters rondreizen. Dit is misschien wat overdreven, maar in veel
overnachtingsplekken is de voertaal (en helaas soms ook de muziek)
Duits. Over exotische culturen gesproken, voordat de Duitsers en
Nieuw-Zeelanders hier kwamen waren de Maori er al een tijdje. Vooral
hier in het noorden merk je dat goed met een hoop heilige plaatsen en
veel rijk betatoeëerde mevrouwen en meneren.
 |
Céline is very happy with all the
birthday wishes from home.
|
 |
Here they call this the New Zealand Christmas tree.
|
 |
Cool Coromandel skies.
|
The day before yesterday Céline and
Maarten were able to find a backdoor route into Auckland. Yesterday
we took the bus to the North to skip all the horrible traffic and
arrived at The Bay of Islands. That sounds nice, and it actually is!
Today we made a round-trip by another bus to the most northwestern
point of the North Island: Cape Reinga. On the way we roared over
'Ninety Mile Beach' at low tide, something that wouldn't have worked
out very well on bike. Now we just have to find a good place to spend New-years tomorrow. The weather forecast looks pretty bleak again
after a fine period and it seems all of New Zealand is spending their
holidays here so everything is fully booked. To be continued!
Eergisteren kregen Céline en Maarten
het voor elkaar via een sluiproute in het centrum van Auckland uit te
komen. Gisteren namen we gelijk een bus naar het noorden om alle
verkeersellende te vermijden en in één keer bij 'The Bay of Islands'
uit te komen. Dat klinkt mooi en dat is het ook! En vandaag pakten we
opnieuw de bus voor een retourtje naar het noordwestelijke puntje van
het Noordereiland: Cape Reinga. Op de heenweg raasden we tijdens eb
over 'Ninety Mile Beach', iets wat met de fiets toch niet zou lukken.
De grote vraag is nu of we een droog plekje kunnen vinden om Oud &
Nieuw door te brengen morgen. De weersvoorspelling is na een prima
periode weer eens weinig florissant en heel Nieuw-Zeeland lijkt in
deze regio op vakantie dus alles zit vol. Wordt vervolgd!
 |
| Where seas collide: Cape Reinga. |