Voormalige treintrajecten staan soms garant voor mooie fietspaden. Céline en Maarten hadden goede verhalen gehoord van de Otago Rail Trail, een afwisselend traject inclusief bruggen en tunnels. Wel even fijn om geen rekening te hoeven houden met motorvoertuigen! Aan de andere kant zorgt de kwaliteit van deze trail weer voor andere uitdagingen. Ik had al mijn kracht en aandacht nodig om niet van de bagagedrager af te stuiteren. Op deze trail viel de eerste regen, waarbij het stel zich kon uitdossen in hun high-tech regenkleding. Ik maakte het me maar gemakkelijk in een van de waterdichte tassen.
 |
This looks steep, but Céline will tell you that in reality it was REALLY steep.
|
 |
Pretty smooth.
|
 |
Not so smooth: the Otago Rail Trail. And some lousy weather.
|
 |
It was pretty dark in those tunnels.
|
 |
Quite a few historic artifacts on the trail. For some reason we haven't encountered any modern ones. Plenty of wind!
|
When the trail ends, the real railway begins. This railway accommodates one of the world's most spectacular train rides (according to the experts). Céline and Maarten had to make sure. Of course they would never admit that they could skip a tough stretch of cycling in the process. The experts were right. The train ride went through an impressive river gorge filled with yellow flowers and, somewhat worrisome, an old rusty train carriage in the deep every now and then. Final destination was student city Dunedin, a kind of San Francisco of New Zealand when it comes to the ridiculously steep roads. Here Maarten had to try cycling up world's steepest street (35%), to no avail of course.
Als de trail eindigt, begint het echte spoor. Hieroverheen gaat (volgens kenners) een van 's werelds mooiste treinritjes. Dat wilden Céline en Maarten wel eens zien natuurlijk. Dat ze daarbij ook een moeizaam stuk te fiets konden vermijden zouden ze natuurlijk nooit toegeven. De kenners hadden gelijk. Het ritje ging door een prachtig ravijn vol gele bloemen en, enigszins verontrustend, af en toe een verroest treinstel in de diepte. Eindbestemming was studentenstad Dunedin, qua bizar steile wegen het San Francisco van Nieuw-Zeeland. Hier moest Maarten zo nodig proberen de steilste straat ter wereld (35%) op te fietsen, tevergeefs natuurlijk.
 |
The Taieri Gorge railway.
|
 |
Someday this might be a bike trail too.
|
 |
Dunedin's train station. And that's Céline on that bench wondering what the hell that bus is doing here.
|
After some cultural activities in town Céline had to see penguins. On the Otago peninsula closeby lives the most endangered penguin species: the yellow-eyed pinguin. My species has seen better days too, so I gladly joined them for some photographic support. It also made for a very scenic bike ride along the bay.
Na nog wat stads cultuur snuiven, moest Céline pinguïns zien. Vlakbij, op het Otago schiereiland, leeft de meest bedreigde pinguinsoort: de geeloogpinguïn. Mijn soort heeft ook betere tijden gekend, dus ik ging graag mee om het een en ander fotografisch vast te leggen. Het leverde ook nog eens een mooie fietsetappe op over een weg pal langs het water.
 |
This guy seemed intent on saving his species by taking a leisurely beach stroll.
|
 |
This could be some incomprehensible minimalist abstract painting, but in fact it's just a picture of an albatross.
|
 |
We also ventured upon this laid-back sea lion.
|
After this marine excursion the bike trip continued along the coast. We had to conclude that New Zealand weather might be even more varied than the scenery. One day I'm sunbathing on the panniers in a gentle breeze, the next I'm hiding from the pelting rain, treacherous wind gusts and arctic temperatures. Also being of a somewhat delicate nature, Céline and Maarten decided to limit the amount of cycling in the rain to an absolute minimum. Nevertheless they reached the Southernmost point of the South Island yesterday, in a car no less! After having found some nice accomodation after a nasty stretch of gravel, Céline refused to cycle another meter. Luckily we met 2 German girls who were willing to lend their car to us for this last stretch to Slope Point after only exchanging a couple of sentences. I do look pretty trustworthy mind you. Anyway, this illustrious journey will now head North, and towards higher temperatures I hope. The West Coast does recieve about 5 meters of rain on a yearly basis, so that might cut those cycle days to microscopic proportions!
Na deze zoölogische excursie fietste het duo verder langs de zuidkust. Hier moesten we vaststellen dat het weer in Nieuw-Zeeland zo mogelijk nog afwisselender is dan de omgeving. De ene dag lig ik zonnebadend in een zwoel briesje op de achtertassen, de volgende dag verschuil ik me tegen striemende regen, vervaarlijke windvlagen en winterse temperaturen. Het stel nam zich voor zo min mogelijk in de regen te fietsen, waarop de dagafstanden wat afnamen. Niettemin bereikten ze gisteren het zuiderlijkste puntje van het Zuidereiland, en wel in een auto! Na flink wat kilometers stuiteren over steenslag hadden we een leuk onderkomen gevonden, en weigerde Céline nog een meter verder te fietsen. Er verbleven daar echter ook 2 Duitse dames die na 3 zinnen gewisseld te hebben hun auto aanboden om het resterende stuk steenslag naar Slope Point af te leggen. Nou moet ik wel zeggen dat ik er tamelijk betrouwbaar uitzie. In ieder geval gaan we vanaf nu noordwaarts en, ik hoop, richting hogere temperaturen. De westkust vangt zo'n 5 meter regen per jaar, dus dat worden wellicht microscopisch korte fietsdagen!
 |
First puncture! You wouldn't think so, but fixing a flat tire in the rain is one of Maarten's worst nightmares.
|
 |
Those sheep have a pretty nice view.
|
