Hoewel we ongetwijfeld wat ecologisch karma hebben verdiend, was de heenreis naar Griekenland niet bepaald een fluitje van een cent. Zo kukelde er een licht geblesseerde en daarom op zijn koffer zittende hematoloog pardoes op onze fietsen, wat de betreffende hematoloog gelukkig meer schade berokkende dan onze fietsen (maar eerst Maarten een halve hartverzakking gaf en in zijn wellicht wat overbezorgde fantasie al beelden opriep van technische mankementen die in een straal van 1500 km niet gerepareerd zouden kunnen worden). En toen volgde er nog een overtocht per boot van maar liefst 16 uur. Hierbij waren mijn gewaardeerde metgezellen voor het gemak even vergeten dat zij niet bepaald over zeebenen beschikken. Na een rustige nacht en een smakelijk ontbijt veranderde de rustige zee in (u raad het al) een iets minder rustige zee. Ik zal u de details besparen, maar enig synchroon spugen mocht niet ontbreken.
While we've no doubt earned some ecological karma, getting to Greece wasn't exactly a piece of cake. For example, a slightly injured hematologist who was sitting on his suitcase crashed right onto our bicycles, which fortunately caused more damage to the hematologist in question than our bicycles (but first gave Maarten half a heart attack and, in his perhaps somewhat over-anxious fantasy, already conjured up images of technical defects which could not be repaired within a radius of 1500 km). And then there was a ferry ride of no less than 16 hours. My esteemed companions conveniently forgot that they don't exactly have sea legs. After a restful night and a tasty breakfast, the calm sea changed into (you guessed it) a slightly less calm sea. I'll spare you the details, but some synchronous puking was involved.
 |
| Amidst all the puking we did manage to enjoy the view |
 |
| Solid ground again!! (my companions probably think that ship runs on olive oil) |
De weergoden gunden ons enige tijd voor acclimatisatie, dus begonnen wij onze epische tocht met lichte neerslag. Via rustige wegen langs sinaasappelbomen en heel veel bloemen kwamen wij, nu en dan een geit of paard ontwijkend, al snel bij grens met Albanië. De traditionele klederdracht omvat onder meer een puntig hoofddeksel, dus ik voelde me gelijk thuis. Céline en Maarten mochten vervolgens stevig aan de bak: in de afgelopen 2 dagen werden maar liefst 2500 hoogtemeters overwonnen, wat best veel schijnt te zijn! Vandaag stond een heuse berg op het programma en waren wij om niet al te veel weg te schroeien al om 7.00 uur onderweg. Om voldoende energie binnen te krijgen gooit dit onnavolgbare tweetal ondertussen alle hoogdravende plantaardige dieetvoorschriften overboord en werd hier gisteren gedineerd met chips en chocoladerepen. Op naar Tirana!
The weather gods gave us some time for acclimatization, so we started our epic journey with some light rain. Via quiet roads past orange trees and lots of flowers, we soon arrived at the border with Albania, circumnavigating a goat or horse every now and then. The traditional dresscode includes pointed headwear, so I immediately felt at home. Céline and Maarten then had to get to work: no less than 2500 altimeters were conquered in the past 2 days, which is supposed to be quite a lot! Today a real mountain was on the program and we were already on our way at 07:00 to avoid getting too scorched. In order to get enough energy, this inimitable duo meanwhile throws all high-flown plant-based dietary requirements overboard and yesterday dined with chips and chocolate bars. Onwards to Tirana!
 |
| While they were more or less enjoying the rain I was reading up on Balkan bird life in Maarten's left rear pannier |
 |
| All sorts of stuff just looks a lot better when it's not raining |
 |
| Céline found a bit of shade on the long way up today |
 |
| Hardest part is over! (or so my geographic maps seem to suggest) |
