Mijn lichte vrees bleek helaas gegrond: de illustere Sedlo pas bleek nog dicht door sneeuwval. Dit zou een omweg via het zuiden van maar liefst 94 bepaald niet vlakke kilometers betekenen. Op mijn kaart zag ik echter een veel directer alternatief via het noorden. De dame van de lokale VVV maakte echter met op- en neergaande handbewegingen, hoofdschudden en moeilijke blikken duidelijk dat dit wellicht niet zo'n goed idee was. Céline was zo vindingrijk om Maarten via Strava (een nogal streberig online gebeuren naar ik begrijp) te laten checken of er recent iemand deze weg per fiets had bedwongen, en dat bleek inderdaad het geval! Lang verhaal kort: via een uitdagende, ongelofelijk mooie, uitgestorven en vooral sneeuwvrije weg vervolgden wij onze weg.
Unfortunately, my slight fear turned out to be well-founded: the illustrious Sedlo pass was closed due to snowfall. This would mean a detour via the south of no less than 94 kilometers that wouldn't be exactly flat. On my map however, I saw a much more direct alternative via the north. The lady from the local tourist office convinced us with up and down hand movements, head shaking and difficult looks that this might not be such a good idea. Céline was so resourceful to get Maarten to check on Strava (a rather strenuous online affair if I understand correctly) if anyone had recently conquered this road, and that turned out to be the case! Long story short: we continued our way via a challenging, incredibly beautiful, deserted and most of all snow-free road.
 |
| My hands nearly froze off taking this picture |
 |
| Quite a few sheep were needed to look after this fellow |
 |
| We so far evaded horses, cows, sheep, goats, pigs, cats, dogs, chickens, humans and even some pretty interesting smaller creatures on the Balkan roads |
Behalve met sneeuwval heeft de fietsreiziger ook geregeld met andere elementen te maken. Mijn ras heeft sinds het knapzakje weinig opzienbarends gepresteerd, maar het blijft mij toch verbazen dat er mensen op de maan hebben gelopen, maar fatsoenlijke regenkleding produceren: ho maar! Na een uurtje regen is er al geen onderscheid meer te maken tussen transpiratie en precipitatie en blijft er zeker tijdens het klimwerk geen vezel droog. Zelf heb ik natuurlijk niks te klagen: op de waterdichtheid van de fietstassen is gelukkig weinig aan te merken. Overigens is regenkleding ook geen overbodige luxe in de vele tunnels die deze regio rijk is: het regent hier soms harder binnen dan buiten! Het zijn ware mergelgrotten, die (en dit is geen grap) ook wel eens een haarspeldbocht bevatten en slechts bij uitzondering verlicht zijn. Na al deze ontberingen snapt u dat een wat langer intermezzo van maar liefst 2 rustdagen (het moet niet gekker worden) werd ingelast in de Bosnische hoofdstad.
In addition to snowfall, the bicycle traveler also regularly has to deal with other elements. My race hasn't achieved anything remarkable since the knapsack, but it still amazes me that people have walked on the moon, but producing decent rainwear: forget it! After an hour of rain, it is already impossible to distinguish between transpiration and precipitation and especially during the climbing work not a single fiber remains dry. Of course I have nothing to complain about: there is little to criticize about the watertightness of the panniers. Incidentally, rainwear is also not a superfluous luxury in the many tunnels in this region: it sometimes rains harder inside than outside! They are true marl caves, which (and this is no joke) sometimes contain a hairpin bend and are only seldom lit. After all these hardships you will understand that a somewhat longer intermezzo of no less than 2 rest days (it shouldn't get any crazier) was implemented in the Bosnian capital.
 |
Like I said, lots of creatures on the road
|
 |
If you look closely you'll see one of the many tunnels we passed
|
 |
| We could dissuede Maarten from cycling down this old bobsleigh track (but only barely) |
 |
| My companions urged me to include some architectural photograpy from Sarajevo |
Vervolgens ging het vol goede moed, en met gelukkig overwegend droog weer, verder richting de Kroatische grens. We passeerden spiegelgladde meertjes, groene hoogvlaktes en snelstromende turquoise rivieren. De wegen in dit land komen regelmatig wat liefde tekort, dus we hebben niet voor niets zadelcrème meegenomen! Een paar dagen geleden kwamen we redelijk gevloerd aan op een mooie plek op een soort schiereiland in een meer, die helaas niet overliep van de eetgelegenheden. Nog voordat ze de vraag naar de locatie van een nog enigszins nabijgelegen restaurant had afgemaakt, kreeg Céline al de autosleutels van de eigenaar van het pension in haar handen gedrukt. Dit was een aanbod dat we eenvoudigweg niet konden afslaan natuurlijk.
We then continued in good spirits, and with fortunately mostly dry weather, towards the Croatian border. We passed mirror-smooth lakes, green plateaus and fast-flowing turquoise rivers. The roads in this country regularly lack some love, so we brought saddle cream for a reason! A few days ago we arrived fairly wasknackered at a beautiful spot on a kind of peninsula in a lake, which unfortunately was not overflowing with eateries. Even before she had finished asking for the location of a stille somewhat nearby restaurant, Céline already got the car keys from the owner of the guest house. This was an offer we simply couldn't refuse.
 |
| I guess all ecologic principles are overboard now |
 |
| I had to use all my master navigation skills to find some flat streches |
 |
| In the random town we are staying right now we saw some cool murals! |
