De kiteplek op het puntje van het schiereiland Mannar beviel zo goed dat we wat langer bleven. Terwijl ik me fotografisch verdiepte in de lokale vogelstand, kregen mijn onnavolgbare metgezellen het voor elkaar om op het water geen ledematen te verliezen (Céline wel een broek overigens, vraag me niet hoe dat mogelijk is!). Onder de andere waaghalzen troffen we een erg sympathiek en ondernemend Brits doktersstel (dat als ik het goed begrijp ook nog eens Keniaanse, Indiase, Amerikaanse en Itialiaanse wortels dan wel paspoorten heeft). Voor hun vele sappige anekdotes is hier helaas geen ruimte. Rond de tijd dat een groep Polen met een voorliefde voor nagesynchroniseerde ABBA-muziek arriveerde, besloten mijn metgezellen zich los te rukken uit dit paradijselijke oord. We konden Maarten overtuigen zijn fietspurisme wat te temperen om met gemotoriseerd vervoer de reeds afgelegde (en wat asfalt betreft abominabele) weg te overbruggen. In deze uithoek bleek dat alleen mogelijk met 2 tuk-tuks. Dus enigszins opgevouwen in een driewielig autootje versierd met teksten als 'GIFT OF JESUS', 'SINGLE BOY' en 'ROWDY BABY' hobbelden we richting de hoofdweg naar het noorden.
The kite spot on the tip of the Mannar Peninsula was really great, so we stayed a little longer. While I immersed myself photographically in the local bird life, my inimitable companions managed not to lose any limbs on the water (Céline did lose her pants, don't ask me how that's possible!). Among the other daredevils we met a very sympathetic and enterprising British anesthetist couple (which, if I understand correctly, also has Kenyan, Indian, American and Italian roots and/or passports). Unfortunately, there is no room here for the many juicy anecdotes they shared. Around the time that a group of Poles arrived with a preference for dubbed ABBA music, my companions decided to tear themselves away from this heavenly place. We were able to convince Maarten to temper his bicycle purism in order to bridge the already traveled (and surface-wise quite abominable) road with motorized transport. In this corner it turned out that 2 tuk-tuks were our only option. Slightly folded up in a three-wheeled car decorated with texts such as 'GIFT OF JESUS', 'SINGLE BOY' and 'ROWDY BABY' we hobbled back toward the main road to the north.
 |
Some pretty spectacular skies at the kite spot!
|
 |
I can't help but show you this little excerpt from my ornithographic studies
|
Na flink wat wind vangen kwamen we aan in Jaffna, waar we de volgende dag voor het eerst een Hindoeïstische tempel betraden. Hiervoor was het wel nodig dat Maarten en ik ons ontdeden van bovenkleding (en camera helaas). Volgens mijn reisgidsje kent het hindoeïsme maar liefst 330 miljoen goden, waarvan hier een deel buitengewoon kleurrijk was weergegeven. Ook andere gebedsgebouwen zijn overigens zeer kleurrijk: de kerken zijn nu eens felroze en dan weer babyblauw.
After battling quite a bit of headwind we arrived in Jaffna, where the next day we entered a Hindu temple for the first time. For this Maarten and I had to ditch our shirt at the entrance (and our camera too unfortunately). According to my travel guide, Hinduism has no fewer than 330 million gods, some of which were quite colorfully depicted here. Other religious buildings are also very colorful: the churches can be anything from bright pink to baby blue.
 |
This was from some other temple, but you see what I mean
|
 |
One happy church
|
Een van de charmes van reizen per fiets is dat je 's ochtends niet altijd weet waar je 's avonds slaapt. Dit vereist soms enig vertrouwen op een goede afloop. Zo kwamen we na een dag met de nodige tegenwind, hobbelasfalt en wegwerkzaamheden redelijk gaar aan op de plek waar een accomodatie zou moeten zijn (maar niets anders op dit vlak binnen een straal van 15 km). Het betreffende gebouw, naast een rij windmolens, zag er erg gaaf, maar ook erg verlaten uit. Iets verderop was een wachtpost, waarbij de betreffende soldaat met handgebaren aangaf even te zullen bellen. Niet veel later kwam er een pickup aan met twee vriendelijke meneren met windmolenparkshirtjes. Het bleek geen probleem om hier te overnachten, waarbij we later die avond door deze meneren ook nog een smakelijke maaltijd geserveerd kregen. Met de nodige wind mee zijn we inmiddels aan de oostkust beland. U zou bijna kunnen gaan denken dat Céline en Maarten het heuvelachtige binnenland vermijden, maar in het volgende bericht hoop ik u van het tegendeel te kunnen overtuigen!
One of the charms of traveling by bicycle is that in the morning you don't always know where you'll be sleeping that night. This sometimes requires a bit confidence in a successful outcome. After a day with an abundance of headwind, bumpy asphalt and roadworks, we arrived fairly exhausted at the accommodation we had seen online (but with nothing else in a 15 km radius). The building in question, next to a row of windmills, looked very cool, but also very deserted. A little further on was a guard post, of which the soldier gestured that he would make a phone call. Not much later a pickup arrived with two friendly gentlemen with windmill park shirts. We were relieved to hear it wasn't a problem to spend the night here, and we were even served a tasty meal later that evening by these same gentlemen. With a pleasant amount of tailwind we have now made it to the east coast. You would almost think that Céline and Maarten are avoiding the hilly interior, but in the next bulletin I hope to convince you of the contrary!
 |
Plenty of fish in Sri Lanka
|
 |
You might say that Sri Lanka offers golden opportunities to bird watchers such as myself
|
 |
Made it to the most Northern point!
|
 |
Chilling at the wind mill park: all's well that ends well!
|
 |
Yesterday we asked a fisherman to take us across a lagoon since the road just stopped. Who said Maarten is a cycling purist?!
|
