If I counted correctly we've taken no
less than 8 ferries in the Mekong Delta. I lost track counting all
the bridges. It's a true maze of roads and paths in which we kind of
got lost a few times. You then do end up in the greenest rice
paddies, and with some luck you get a free coconut from a friendly
farmer. We also drank lots of fresh sugar cane juice from ubiquitous little stalls. In my case perhaps a bit too much, my pants don't
quite fit me anymore. Moreover, in a few days 4 spokes snapped in
Maarten's back wheel, and I do spend quite a bit of my time on his rear
rack.
Als ik het goed heb bijgehouden zijn we
in de Mekong delta maar liefst 8 keer met een pontje
overgestoken. Bij het bijhouden van het aantal bruggen ben ik de tel
helaas kwijt geraakt. Het is een waar doolhof van wegen en weggetjes
waar we een paar keer ook een beetje verdwaalden. Je komt dan wel de
meest groene rijstvelden tegen, en met een beetje mazzel krijg je een
gratis kokosnoot van een vriendelijke boer. Verder dronken we veel
suikerrietdrank wat overal vers geperst wordt. In mijn geval
misschien een beetje te veel, aangezien mijn broekje nu wel erg strak
zit. Bovendien knapten in een paar dagen maar liefst 4 spaken in Maarten's achterwiel, en ik zit nu eenmaal graag op zijn
bagagedrager.
 |
There's just something timeless about
pointed head wear.
|
 |
All that water makes for green scenery!
|
 |
A tranquil view from one of the many
bridges.
|
 |
We saw some birds too.
|
 |
This guy was so big I could slide down
his earlobe.
|
Without
much hassle we cycled into Hồ
Chí Minh City where Céline and Maarten packed their bicycles into
way too small Vietnamese bicycle boxes. The day after we took a
comfortable sleeper bus (albeit in the middle of the day) to beach
town Mũi
Né. Here Céline and Maarten hoped to finally learn how to fly over
the water behind a kite consistently.
I really don't understand this kind of leisure activity. But I do
have to say it started to look pretty professional in the past few
days. The beach life also made our tan a bit more even. It did take some time adjusting to an existence without bicycles,
where the day doesn't start at 5.30 am, where you know in the morning
where you'll sleep that night, and where you're just another tourist.
Aside from kite surfers there are hordes of Russians here, of which most
also seem to have consumed too many calorie rich beverages.
We fietsten zonder veel problemen Hồ
Chí Minh City binnen, waar Céline en Maarten de volgende dag alvast hun
fietsen in 2 veels te kleine Vietnamese fietsdozen wisten te proppen.
De dag daarop namen we (weliswaar overdag) een comfortabele slaapbus
naar de badplaats
Mũi
Né.
Hier hoopten Céline en Maarten eindelijk eens consistent achter een
vlieger aan over het water te scheren. Ik snap niks van dit soort
vrijetijdsbesteding. Maar ik moet zeggen dat het er inderdaad best
professioneel uit begon te zien de afgelopen dagen. Het strandleven heeft ook voor een wat meer egaal bruin tintje gezorgd. Wel even wennen
trouwens aan een bestaan zonder fietsen, waar de wekker niet meer om
5.30 uur gaat, waar je 's ochtends al weet waar je 's avonds slaapt
en waar je weer gewoon de zoveelste toerist bent. Naast kiters lopen
hier trouwens vooral Russen rond, waarvan de meesten ook te veel
calorierijke drankjes lijken te hebben genuttigd.
 |
For once they were happy with strong
winds...
|
In
a few days we'll hop on a plane back to Holland. Hard to believe
that! I could definitely endure this free life for some more time,
but on the other hand I really long for some decent bread with
cheese. I have to say that Céline and Maarten have tolerated my
presence with tact and flexibility. Aside from my weight gain and
occasionally inadequate navigation skills I do have my whims I must
admit. Like the fact that I really hate selfies, souvenirs and other tourist nonsense.
My two human companions were quite accommodating on this point. They
did buy me a little Vietnamese hat though. Ah, who knows, maybe I'll
join them again on some future journey!
Over
een paar daagjes stappen we al weer op het vliegtuig terug naar
Nederland. Gek idee hoor. Aan de ene kant zou ik dit vrije leven nog
wel een tijdje vol kunnen houden, maar aan de andere kant verlang ik
ook erg naar een roggebroodje met kaas. Ik moet zeggen dat Céline en
Maarten mijn aanwezigheid met veel tact en flexibiliteit hebben
getolereerd. Afgezien van mijn toegenomen gewicht en zo nu en dan
tekort schietende navigatievaardigheden, heb ik zo mijn nukken moet ik
toegeven. Zo heb ik een hartgrondige hekel aan selfies, souvenirs en
andere toeristische ongein. Mijn twee menselijke metgezellen hielden
hier gelukkig zoveel mogelijk rekening mee, maar kochten dan weer wel
zo'n Vietnamees hoedje voor me. Ach ja, wie weet haak ik een volgende
reis weer aan!