BIG TRIP tiny blog: Ko Kut (Thailand), January 17th, 2015From one island to another

Your humble reporter likes to remind you that our group was looking for a place to spend New-years without getting soaked at the time of my last update. Because truly everything was fully booked we decided to stay where we were: a pleasant hostel where Maarten showcased his culinary skills that evening by making a nice stack of Dutch pancakes.

Uw nederige verslaggever helpt u graag herinneren dat ons gezelschap ten tijde van mijn laatste verslag naarstig op zoek was naar een plek om Oud & Nieuw droog door te brengen. Omdat werkelijk alles vol zat, bleven we gewoon waar we waren: een aangenaam hostel waar Maarten die avond zijn culinaire skills kon etaleren en een mooie stapel platte oliebollen produceerde.

He makes it look so easy.

The last 2 days of cycling in New-Zealand were spent on unnerving rollercoaster roads along the East coast after which we eventually took the bus back to Auckland. Here Mission Bicycle Box commenced. The bike boxes available at the airport would barely be able to transport a bicycle of my size, let alone the mean Dutch machines that Céline and Maarten pedal around on. In the end we found what we were looking for in a bicycle hire shop nearby. The flights all went really smoothly, with a little help of our first time business class experience (just to be able to haul all that weight with us).

De 2 laatste fietsdagen in Nieuw-Zeeland gingen over enerverende achtbaanwegen langs de oostkust, om vervolgens weer de bus naar Auckland terug te pakken. Hier nam Missie Fietsdoos een aanvang. De op het vliegveld beschikbare dozen zouden mijn maatje fiets nog met moeite kunnen vervoeren, laat staan de kloeke Hollandse bolides waarop Céline en Maarten zich verplaatsen. Uiteindelijk vonden we wat we zochten bij een fietsverhuurbedrijf in de buurt. De vliegreis ging verder bijzonder soepel, wellicht ook omdat we voor het eerst business klas vlogen (alleen om al die kilo's mee te mogen zeulen).

From the New-Zealand summer we stumbled into the Thai winter, still 10 degrees warmer. In Bangkok we had the luxury of being able to acclimatize in the expat apartment of Sacha. If I understand correctly this is a Swiss guy that Maarten knows from Senegal and whose Japanese wife Maarten later happened to see at a Cameroon airport. Now there was a cheeky toddler walking around that proved to be a serious threat to my well-being. Sacha took us on a bike tour through Bangkok, something that takes a good deal of death defying assertiveness. I chose to keep my eyes shut most of the time.

Van de Nieuw-Zeelandse zomer ging het naar de Thaise winter, die toch dik 10 graden warmer is. Aangekomen in Bangkok konden we gelukkig acclimatiseren in het expat appartement van Sacha. Als ik het goed begrijp is dit een Zwitser die Maarten uit Senegal kent en wiens Japanse echtgenote Maarten later nog op een vliegveld in Kameroen tegenkwam. Inmiddels liep er een vrolijke peuter rond, voor wie ik helaas een ongewild stuk speelgoed was. Sacha leidde ons op de fiets door Bangkok rond, wat enige assertiviteit en doodsverachting vereist. Ik hield mijn handjes het grootste deel van de tijd voor mijn ogen.

And suddenly we were in busy Bangkok.

Not quite tired of life we decided to take a train to leave the worst of the traffic hell behind us. We then tried to find our way to quiet coastal roads as fast as possible. Not quite into all this modern hooey, I did have to admit that a phone with GPS proved to be indispensable. We seriously kicked up our average speed on the smooth Thai roads. A recurring challenge here is conquering the language barrier when it comes to ordering food (vegetarian for Maarten, tiny portions for me). It's always a surprise what ends up on your plate. Meanwhile we all felt a strong desire to take a moment of rest, bicycle travel is no holiday I assure you! So we went looking for a calm little island, which we found in the form of Ko Kut. Here we try to do as little as possible, something that comes natural to me anyway. Afterwards we will head to Angor Wat in neighboring Cambodia. I'm mentally preparing myself for lots of dust and lots of bouncing!

Het leven nog lang niet moe besloten we een trein te nemen om de ergste verkeersellende achter ons te laten. Hierna probeerden we zo snel mogelijk terecht te komen op rustige kustwegen naar het oosten. Nou heb ik niets met moderne fratsen, maar een mobieltje met GPS bleek hierbij toch wel onmisbaar. Over glad asfalt knalden we onze gemiddelde snelheid flink omhoog. Een terugkerende uitdaging bleek het overwinnen van de taalbarrière bij het bestellen van eten (vegetarisch voor Maarten, kleine porties voor mij). Het is altijd weer een verrassing wat je onder je neus geschoven krijgt. Ondertussen was het de hoogste tijd om even een momentje rust te pakken, fietsreizen is geen vakantie tenslotte. Dus gingen we op zoek naar een rustig eilandje. Inmiddels bevinden we ons op het welluidende Ko Kut waar we een paar dagen zo min mogelijk proberen te doen, iets wat mij over het algemeen al vrij goed afgaat. Hierna is het plan om het illustere Angor Wat van dichtbij te bekijken in buurland Cambodja. Ik bereid mij geestelijk voor op veel stof en stuiteren!