Christchurch (New Zealand), October 9th, 2014 Warm welcome

We made it to the other side of the world! A big step for a small guy like me! And with all the bikes and stuff in one piece, which should slighty improve Maarten's fly-with-bike trauma. The luggage, including the bicycles, weighted exactly the 60 kilos that were allowed. I guess it wouldn't have been a problem if it had been a bit more since the friendly lady helping us at Schiphol Airport had cycled in New-Zealand herself some 20 years ago.

We zijn aan de andere kant van de wereld! Een grote stap voor een kleine man als ik! En gelukkig met alle fietsen en spullen intact, wat Maarten's vliegen-met-de-fiets trauma hopelijk iets zal verminderen. De bagage, inclusief fietsen, woog precies de toegestane 60 kilo. Waarschijnlijk had het ook wel wat meer mogen zijn, aangezien de sympathieke grondstewardess 20 jaar geleden zelf een blauwe maandag door Nieuw-Zeeland fietste.

Because of ample time between flights Maarten and Céline spent some time strolling around green and clean Singapore (allthough for me it was more like running). It didn't take long before we were asked for a group photo with total strangers with the help of a selfie stick. As for myself, I really don't like selfies, so you won't find them here. Nice detail at the Singapore airport: right in front of the customs officer is a little box of candy. Next to it a tiny bin strictly for candy wrapper. And afterwards you're able to rate the service on a touchscreen.

In verband met een zeer ruime overstaptijd konden Maarten en Céline nog een tijdje door het groene en kauwgumvrije Singapore slenteren (voor mij meer hollen overigens). Het duurde niet lang voor we door wildvreemden werden gevraagd voor een groepsportretje met een selfie-stick. Zelf heb ik een hekel aan selfies, dus verwacht hier geen foto's van mij. Mooi detail op het vliegveld van Singapore: bij de douane staat een bakje met snoepjes. Ernaast een klein prullenbakje alleen voor snoeppapiertjes. En vervolgens kun je met een touchscreen aangeven hoe de service was.

Singapore skyline

Under this bridge we had our first noodle soup of the trip. It was SPICY.

The famous Raffles hotel. We probably would have been kicked out in our shabby outfits.

You can have a roof on your boat, but apparently you can also have a boat on your roof.

At the Chistchurch airport we had the great pleasure to be picked up by Justin, a member of WarmShowers (the CouchSurfing variant for cyclists). He had plenty of advice to get our trip started, and his girlfriend even gave us a tent. Yesterday we got all the remaining camping stuff we needed, and today we made a test ride South of Chistchurch. Looked pretty good! And when we entered a pub for a cup of tea, we ended up getting it for free!

We hadden de mazzel dat we van het vliegveld van Christchurch werden gehaald door Justin en zijn 4-wheeldrive. Hij is ook lid van WarmShowers, de CouchSurfing variant voor fietsers, en kon ons het nodige vertellen over mooie routes en plekken. Zijn vriendin gaf ons bovendien een prima tent! De rest van de kampeerspullen die we nog nodig hadden haalden we gisteren. Vandaag een testritje gemaakt richting het Zuiden. Zag er goed uit! En toen we op een gegeven moment een pub binnenliepen voor een kopje thee, bleken we hier uiteindelijk niet voor te hoeven betalen!

Yay, free tea!

Ardgour (New Zealand), October 16th, 2014 Getting in shape

Christchurch got hit by a big earthquake in 2011. It still looks pretty post-apocalyptic with a lot of demolished buildings and boarded up shop fronts. Our hosts also had gone through quite a bit in the aftermath of this natural disaster, but their wooden house still was nice and comfortable and more or less intact.

Christchurch werd in 2011 getroffen door een heftige aardbeving. Het ziet er nog steeds behoorlijk post-apocalyptisch uit met afgebroken gebouwen en dichtgetimmerde winkels. Onze hosts hadden ook het nodige doorstaan tijdens en na de ramp, maar hun aangename houten huis stond nog min of meer fier overeind.

After saying goodbye we left Christchurch under a clear blue sky and with a nice tailwind. Within no time we were cycling between bright green fields with lots of sheep. In the distance loomed the snow-capped Southern Alps. Ending the day at a pretty river gorge we decided to try the tent right away.

Na afscheid genomen te hebben vertrokken we met een strakblauwe hemel en de wind mee. Binnen no time zaten we weer tussen de schapen met in de verte de met sneeuw bedekte Zuidelijke Alpen. We besloten die nacht gelijk maar de tent uit te testen op een mooi plekje aan een rivier.

Exactly like in the brochure!

Our first camping spot. I don't know what they put in the rivers here, but they all have a funky color.

The day after started with the first real climb. New Zealand is pretty hilly it appears. Maarten kind of likes that, Céline not so much. The traffic that rushes by at 100 km/h is something to get used to as well. Communication is pretty much limited to 'car!', 'bump!' and 'hole!' during the cycling bussines. On another note, the physical shape of these two is simply dramatic. For some reason they thought they could just skip the whole training part of preparing for this trip. Ah, the arrogance of youth! Of course, it's easy for me to say, I just enjoy the scenery and make witty remarks.

De dag erna begon met de eerste echte klim. Nieuw-Zeeland is blijkbaar nogal heuvelachtig. Maarten vindt dat wel leuk, Céline vooralsnog wat minder. Ook is het voor haar nog wat wennen dat het verkeer met 100 km per uur voorbijraast. De communicatie tussen het stel blijft tijdens het fietsen dan ook beperkt tot 'auto!', 'hobbel!' en 'gat!'. De fietsconditie van dit stel is trouwens dramatisch. Om de een of andere reden dachten ze dat trainen niet zo nodig was. Ah, de hoogmoed van de jeugd! Maar ik heb natuurlijk makkelijk praten, ik hoef alleen maar van de omgeving te genieten en bijdehand commentaar te leveren.

Ah, if only they would drive slow enough to read these signs...

There are sheep in New Zealand.

Lots of them.

Every now and then the peace and quiet is brutally disturbed by an angry bird that has a thing for helmets. Acording to my almanac it's the Australian Magpie that apparently can be quite territorial. My hat luckily only attracts curious kids. The cyclist's helmet of course is a regrettably unfashionable thing, Céline and Maarten however follow the law obediently on this point.

De rust wordt af en toe verstoord door een vreemde vogel die het op fietshelmen heeft voorzien. Volgens mijn almanak gaat het om de zwartrugfluitvogel die blijkbaar nogal territoriaal is ingesteld. Mijn puntmuts daarentegen trekt alleen nieuwsgierige kinderen aan. De fietshelm is natuurlijk ook een betreurenswaardig onmodieus ding, maar Céline en Maarten volgen wat dit betreft echter braaf de wet.

At Lake Tekapo looking up at night is definitely worth the effort. It's a so-called dark sky reserve. During the day Céline and Maarten had to spend their day climbing some mountain. Not my idea of a rest day. Anyhow, they seem to get in some sort of shape: today they made it across the Lindis Pass without too much effort.

Bij Lake Tekapo is het zeer de moeite waard om 's nachts omhoog te kijken. Het is een zogenaamd 'dark sky reserve'. Overdag moesten Céline en Maarten hun rustdag zonodig doorbrengen met een of andere berg opklauteren. Tja, mijn opvatting van een rustdag is anders. Hun conditie gaat ondertussen wel wat vooruit: vandaag kwamen ze zonder al te veel moeite de Lindis pas over.

Lake Tekapo. Not bad for a camping spot!

One more picture, just because it's so pretty.

New Zealand is pretty at night too.

After a bit of walking for a change. Much better without those helmets.

Céline the Mountain Conquerer. Lindis Pass, 965 meter: check!

Invercargill (New Zealand), October 29th, 2014 Contemplations on what the scenery and weather have in common

Former rail roads can make pretty bike trails. Céline and Maarten had heard good things about the Otago Rail Trail, a very scenic ride including tunnels and bridges. No motorized traffic to worry about for a while! The quality of the trail did offer some different challenges. I had to hold on for dear life not te be shaken off the bike rack. We encountered the first rain on this trail, so Céline and Maarten could put their high-tech rain gear to the test. I just made myself comfortable in one of the waterproof panniers.

Voormalige treintrajecten staan soms garant voor mooie fietspaden. Céline en Maarten hadden goede verhalen gehoord van de Otago Rail Trail, een afwisselend traject inclusief bruggen en tunnels. Wel even fijn om geen rekening te hoeven houden met motorvoertuigen! Aan de andere kant zorgt de kwaliteit van deze trail weer voor andere uitdagingen. Ik had al mijn kracht en aandacht nodig om niet van de bagagedrager af te stuiteren. Op deze trail viel de eerste regen, waarbij het stel zich kon uitdossen in hun high-tech regenkleding. Ik maakte het me maar gemakkelijk in een van de waterdichte tassen.

This looks steep, but Céline will tell you that in reality it was REALLY steep.

Pretty smooth.

Not so smooth: the Otago Rail Trail. And some lousy weather.

It was pretty dark in those tunnels.

Quite a few historic artifacts on the trail. For some reason we haven't encountered any modern ones. Plenty of wind!

When the trail ends, the real railway begins. This railway accommodates one of the world's most spectacular train rides (according to the experts). Céline and Maarten had to make sure. Of course they would never admit that they could skip a tough stretch of cycling in the process. The experts were right. The train ride went through an impressive river gorge filled with yellow flowers and, somewhat worrisome, an old rusty train carriage in the deep every now and then. Final destination was student city Dunedin, a kind of San Francisco of New Zealand when it comes to the ridiculously steep roads. Here Maarten had to try cycling up world's steepest street (35%), to no avail of course.

Als de trail eindigt, begint het echte spoor. Hieroverheen gaat (volgens kenners) een van 's werelds mooiste treinritjes. Dat wilden Céline en Maarten wel eens zien natuurlijk. Dat ze daarbij ook een moeizaam stuk te fiets konden vermijden zouden ze natuurlijk nooit toegeven. De kenners hadden gelijk. Het ritje ging door een prachtig ravijn vol gele bloemen en, enigszins verontrustend, af en toe een verroest treinstel in de diepte. Eindbestemming was studentenstad Dunedin, qua bizar steile wegen het San Francisco van Nieuw-Zeeland. Hier moest Maarten zo nodig proberen de steilste straat ter wereld (35%) op te fietsen, tevergeefs natuurlijk.

The Taieri Gorge railway.

Someday this might be a bike trail too.

Dunedin's train station. And that's Céline on that bench wondering what the hell that bus is doing here.

After some cultural activities in town Céline had to see penguins. On the Otago peninsula closeby lives the most endangered penguin species: the yellow-eyed pinguin. My species has seen better days too, so I gladly joined them for some photographic support. It also made for a very scenic bike ride along the bay.

Na nog wat stads cultuur snuiven, moest Céline pinguïns zien. Vlakbij, op het Otago schiereiland, leeft de meest bedreigde pinguinsoort: de geeloogpinguïn. Mijn soort heeft ook betere tijden gekend, dus ik ging graag mee om het een en ander fotografisch vast te leggen. Het leverde ook nog eens een mooie fietsetappe op over een weg pal langs het water.

This guy seemed intent on saving his species by taking a leisurely beach stroll.

This could be some incomprehensible minimalist abstract painting, but in fact it's just a picture of an albatross.

We also ventured upon this laid-back sea lion.

After this marine excursion the bike trip continued along the coast. We had to conclude that New Zealand weather might be even more varied than the scenery. One day I'm sunbathing on the panniers in a gentle breeze, the next I'm hiding from the pelting rain, treacherous wind gusts and arctic temperatures. Also being of a somewhat delicate nature, Céline and Maarten decided to limit the amount of cycling in the rain to an absolute minimum. Nevertheless they reached the Southernmost point of the South Island yesterday, in a car no less! After having found some nice accomodation after a nasty stretch of gravel, Céline refused to cycle another meter. Luckily we met 2 German girls who were willing to lend their car to us for this last stretch to Slope Point after only exchanging a couple of sentences. I do look pretty trustworthy mind you. Anyway, this illustrious journey will now head North, and towards higher temperatures I hope. The West Coast does recieve about 5 meters of rain on a yearly basis, so that might cut those cycle days to microscopic proportions!

Na deze zoölogische excursie fietste het duo verder langs de zuidkust. Hier moesten we vaststellen dat het weer in Nieuw-Zeeland zo mogelijk nog afwisselender is dan de omgeving. De ene dag lig ik zonnebadend in een zwoel briesje op de achtertassen, de volgende dag verschuil ik me tegen striemende regen, vervaarlijke windvlagen en winterse temperaturen. Het stel nam zich voor zo min mogelijk in de regen te fietsen, waarop de dagafstanden wat afnamen. Niettemin bereikten ze gisteren het zuiderlijkste puntje van het Zuidereiland, en wel in een auto! Na flink wat kilometers stuiteren over steenslag hadden we een leuk onderkomen gevonden, en weigerde Céline nog een meter verder te fietsen. Er verbleven daar echter ook 2 Duitse dames die na 3 zinnen gewisseld te hebben hun auto aanboden om het resterende stuk steenslag naar Slope Point af te leggen. Nou moet ik wel zeggen dat ik er tamelijk betrouwbaar uitzie. In ieder geval gaan we vanaf nu noordwaarts en, ik hoop, richting hogere temperaturen. De westkust vangt zo'n 5 meter regen per jaar, dus dat worden wellicht microscopisch korte fietsdagen!

First puncture! You wouldn't think so, but fixing a flat tire in the rain is one of Maarten's worst nightmares.

Those sheep have a pretty nice view.